05 september 2012: De dag begint goed. We hebben beide een muntje om maar liefst 6 minuten te douchen. Voor één ieder ruim voldoende maar voor mij.. dit is haasten! Maar het lukt. Fris en fruitig sta ik weer bij de tent (die Ruud inmiddels al heeft ingepakt, hij is dus nog sneller..?!). We ontbijten tussen de wespen (wat een plaag is dat hier zeg) en als Ruud ijs haalt voor onze koelbox kruipt er zo’n ellendig beest in mijn slipper. Auwwwww, als Ruud even later terug komt heeft hij de schone taak mijn beet uit te zuigen. Heerlijk, heeft ie toch geluk dat ik die 6 minuten douche benut heb, haha… Als enkele ‘oma weet raad’ google trucjes zijn toegepast ruimen we de auto verder in en vertrekken we. Het is inmiddels bijna half elf. Aangekomen in Zion NP bezoeken we het Visitor Center en krijgen we de tip om met de shuttle bus naar de uitstaphalte The Grotto te gaan en hier de Kayenta Trail en de Emerald Pools Trail te lopen. Zo gezegt, zo gedaan. De Kayenta Trail is echt super mooi. Beetje berg op, beetje berg af en continue een fantastisch uitzicht de kloof in. Heel wat foto’s rijker bereiken we de kruising om onze weg te vervolgen naar de Upper Emerald Pool. Een pittig wandelingetje bergop voor we uit kunnen rusten op een kei aan de rand van het water. Via de Lower Trail lopen we rustig terug naar de Zion Lodge. Het uitzicht is prachtig maar helaas is de weg volledig geasfalteerd. Dat is toch iets wat we missen. Het is hier in Amerika overal zo goed voor elkaar dat je soms het gevoel mist. Loop je dus midden in de ruige natuur op een volledig geasfalteerde weg. Jammer. Was het eerste stuk klimmen en klauteren toch meer aan ons besteedt. Maar goed, dat alles goed voor elkaar is heeft ook voordelen. Overal toiletten en veel bezienswaardigheden zijn zo rolstoel toegankelijk. Ach ja, elk voordeel heb zijn nadeel.. Bij de lodge genieten we van een welverdiend ijsje voor we de shuttle terug naar het Visitor Center nemen. Het is tegen drieën als we via de bochtige scenic route het park verlaten. Langs de grote weg nuttigen we onze verlate lunch voor we de afslag nemen naar Cedar Breaks National Monument. Dit ligt midden in het Dixie National Forest. Aangezien het op een aardige hoogte ligt bestaat dit bos uit lavagesteente en naaldbomen, heel veel naaldbomen. Een kronkelige weg, met af en toe een paar schapen waar we voor uit moeten wijken, brengt ons naar het uitzichtpunt. Wauwww; indrukwekkend. Tja en eigenlijk niet te beschrijven. Je moet de foto’s maar bekijken. Vanuit hier vervolgen we onze weg naar beneden tot in Panquitch. Een klein dorp wat niet veel meer is dan een paar huizen, een KOA campsite en een heerlijk restaurant; Cowboy’s Smokehouse BBQ. We ploffen ons tentje in het gras, jaja het wordt een zachte nacht en rijden naar de BBQ. Het eten smaakt heerlijk maar als Ruud de cheesecake als toetje heeft gehad… we zullen het er nog lang over hebben. Overheerlijk! Op de camping kletsen we nog even na voor we ons bedje opzoeken. Het is een stuk frisser hier. Dus die slaapzak komt vannacht goed van pas.
06 september 2012: Als om half 8 de wekker gaat zijn we geen van tweeën gemotiveerd om op te staan. Het is nog te koud. Een waterig zonnetje laat zich na achten toch zien en da’s net genoeg om ons naast het bed te krijgen. Meteen zetten we de wasmachine aan en nemen dan zelf een douche. Als ik terug kom is de was al klaar en heeft Ruud deze al in de droger gestopt. Zo snel kan het gaan. Na het ontbijt bellen we het thuisfront en kunnen we de was alweer in de tas stoppen. Zo, kunnen we er weer tegenaan voorlopig. Om 11.15 uur hebben we het zover. We kunnen gaan. We worden er niet sneller op! Als we ook nog eens verkeerd rijden omdat we een afslag missen verdoen we nog een uurtje. Helaas, het is niet anders. Tegen 13.00 uur staan we eindelijk op de parkeerplaats bij Bryce Canyon NP. Er is één wandeling die met stip op nummer 1 staat. De Queens/ Nevajo Combination Loop; de world’s best 3-mile hike! volgens het krantje dan hè. Die kunnen we niet overslaan. Na een vroege lunch start onze world’s best hike! Of het de beste is weet ik niet maar mooi is ie zeker. Eerst hebben we prachtige vergezichten over de rood, oranje, paars en witte pieken van Bryce. Indrukwekkend, waar je ook kijkt. In de verre achtergrond zijn prachtige plateau bergen te bewonderen. Tja, dit uitzicht is wel echt uniek!! Al dalend komen we steeds meer tussen de enorme pieken in te lopen. Wat zijn we klein en wat is vakantie toch leuk. Een kleine twee uur later stijgen we weer tot rand hoogte en genieten nog een laatste keer van het enorme uitzicht. Het is 16.00 uur, nog net genoeg tijd over om een stukje de kloof in te rijden. Een aantal uitzichtspunten later draaien we om en vervolgen onze weg naar de uitgang. Via een prachtige weg waar het uitzicht op de rode punten overgaat in groene weiden en dorre maanlandschappen eindigd onze rit voor vandaag in Escalante. We vinden een schattig klein campingplekje met een klein gezellig restaurantje. Tja, als het je zo makkelijk wordt gemaakt is zelf koken wel een opgave. Nadat ons tentje staat nemen we in de laatste zonnestralen voor vandaag plaats op de veranda. De pizza gaat erin als koek en het toetje (huisgemaakte brownie met ijs) mag er ook zijn. Dat eten wordt er niet slechter op, haha… We buiken uit aan de picknick tafel op de campsite. Werken de site bij en lezen nog heel even ontspannen een boekje. Het is nu echt tijd om te gaan slapen.
