Maandag 28 november:
We zijn al vroeg wakker. Net als (of beter; door) de rest van de gasten in het hostel. Tegen achten staan we op. Douchen en richting de supermarkt voor een ontbijtje. Terug bij Jolly Boys Backpackers ontbijten we en nemen dan plaats aan een tafeltje met uitzicht op het zwembad, om er vervolgens tot ‘s avonds niet meer vandaan te komen. We hebben een rustdagje ingelast. Even alles laten bezinken, de site bijwerken en vooral… een planning voor de komende vier weken maken. Wat gaan we doen en hoe gaan we dat organiseren. Dat laatste is met name het probleem. Van stad naar stad kom je hier nog wel, maar dan? De parken zijn alleen georganiseerd of per eigen 4×4 bereikbaar. En tja, beide opties zijn nogal prijzig, helaas. We zijn alweer een lunch, twee tijdschriften, drie LP’s, een half leesboek en een avondmaaltijd verder als we de knoop doorhakken.
Zambia doen we nog per openbaar vervoer. Daarna vliegen we naar Nairobi en huren weer een auto. Lekker decadent en te duur, maar wel alle vrijheid. Tja, het backpacken is er een beetje af. Luxe hoeven we nog steeds niet maar uren wachten op iets dat rijdt van a naar b en dan alsnog bakken met geld betalen om iets te zien, daar hebben we de puf niet meer voor. ‘t Kan de leeftijd zijn of de schuld van het inmense gevoel van de afgelopen drie weken, wie zal het zeggen! Maar deze beslissing voelt goed.
Tevreden drinken we er nog eentje en duiken dan ons tentje weer in.
Dinsdag 29 november:
Wat is dat toch hier. Waarom is iedereen vanaf 05.00 uur al in de weer met tenten opruimen, eten en een hoop lawaai. ‘t Is in ieder geval niet bevordelijk voor onze nachtrust. En die gemillimeterde matjes doen ook niet veel goed moet ik toegeven. Maar ze zijn in ieder geval klein en licht om mee te slepen.
Maar goed. Vandaag staan de Victoria Falls op de planning. Na een verfrissende douche en een stevig ontbijtje nemen we de shuttlebus van het hostel dat ons naar de Zambiaanse zijde van de Vic Falls brengt.
Een dejavu als ik aankom! Er is weinig veranderd. Alleen de hoeveelheid water is veel minder. Raar hoor, om na ruim 5 jaar hier weer te staan. We nemen eerst het bovenpad wat een meer overall overzicht geeft. Niet heel spectaculair zo aan het einde van het droogseizoen. Dan via een steil pad, langs de apen, naar de Boiling Pot. Hier heb je uitzicht op het stromende water wat een scherpe bocht moet nemen voor het verder stroomt. De brug die Zambia met Zimbabwe verbindt en vanaf hier het beste zichtbaar is, wordt nog altijd gebruikt voor bungee jumpen. Het duurt niet lang voor we de vallende en gillende mensen voorbij zien komen. De foto’s moeten identiek zijn met die uit 2006. Thuis toch maar even gaan vergelijken.
Het laatste pad loopt vlak langs de Falls met aan het einde een spectaculair uitzicht in een eindeloze kloof waar de watervallen nog verder gaan. Fotogeniek..! Again..
Eigenlijk ligt het grootste gedeelte van de Vic Falls in Zambia. Alleen is dat meteen de grens. Dus het beste (breedste) uitzicht erop heb je vanuit Zimbabwe. Vanuit Zambia zie je meer de diepte doordat je dichterbij mag staan en zo de kloof in kan kijken. Machtig, wat een natuurgeweld. En dan de zon, die onder elke waterval een regenboog tevoorschijn tovert. Het blijft facinerend…
We lopen terug en zien dat er een heel aantal mensen aan de bovenkant over de Falls lopen. Hmm, dat is in het regenseizoen toch echt niet mogelijk. Je ziet dan, door alle spray, niet eens waar het water vandaan komt. Nu zijn we nog helemaal droog en kunnen eindeloos kijken. We gaan zelf ook maar een poging doen. Helemaal zonder gevaar is het niet. Er staan geen hekjes, dus je kan zo dicht bij de rand komen als je zelf wilt. Hoogtevrees moet je in ieder geval niet hebben. Zelfs wij krijgen er knikkende knietjes van. Sta je daar een metertje of twee/ drie van de rand. Het water kletterd naar beneden. Na een paar leuke kiekjes geloven we het wel. Op een veilige afstand van de rand proberen we nog verder te komen. Slippertjes uit en banend door het water lopen we een eind weg. En dan ineens, zo uit het niets zijn we zeiknat. Het regenseizoen is begonnen hoor. Kort maar hevig. Doorweekt… Meteen zie je de water hoeveelheid en stroomsnelheid toenemen. Tja, en hoe veilig is het dan nog om verder te gaan. Je loopt toch in de stroming richting die afgrond. Terug dus maar! Je wordt toch wijzer als je ouder wordt, haha! En wat een goed besluit. De terugweg is echt een stuk lastiger. Stroompjes die we de heenweg zo via een paar stenen konden oversteken zijn veranderd in kolkende stromen met een enorme kracht. Sta echt versteld wat één regenbui kan doen. Veilig aan de andere kant, en na een tweede bui, zijn we nieuwgierig of de regenbui ook invloed heeft gehad op het uitzicht. Ja dus! Met name het begin van de Falls zijn heviger en er zijn er meer bijgekomen. Ook is er veel meer spray. Natter kunnen we er niet van worden maar het is duidelijk voelbaar. Wat een ervaring! Een dejavu met verrijking!
Het is inmiddels na drieën en nog altijd errug bewolkt. Die Zim zijde wordt het niet meer vandaag. We nemen een taxi terug naar Livingstone. En nu we zo mooi op tijd terug zijn kunnen we mooi de prijzen checken voor een ticket naar Nairobi. Meteen kunnen we een nieuwe knoop doorhakken. We gaan vanaf Lusaka met de trein, in twee dagen en twee nachten, naar Nairobi. Onbetaalbaar dat vliegen..!!
We koken in het hostel ons prakkie en duiken dan opnieuw in onze planning. Voor je het weet is er weer een fantastische dag verstreken.
Woensdag 30 november:
Oh ja, gisteren nog een knoop doorgehakt. We slaan de Zimbabwe zijde van de Falls over en nemen vandaag de bus naar Lusaka. Tweehonderd dollar voor het bezichtigen van water vinden we toch wel wat aan de dure kant. Bovendien heb ik ook die zijde al eerder gezien. We doen thuis wel een fotosessie, haha…
Op tijd op, inpakken, ontbijten en dan richting het busstation. De eerst volgende bus vertrekt om 09.00 uur. Helemaal goed. We nemen plaats en in een kleine zeven uur staan we in Lusaka! Veilig en wel. Maar dat kon ook niet anders. We hadden een purser aan boord die ons alle safety instructions heeft gegeven die je maar wenst. Vervolgens werd er gebeden voor een veilige rit en tussen de muziek en de film door hebben we nog eens ongeveer drie uur lang naar kerkelijke preken geluisterd. Alleluja, prase Jezus Christ. Na de snack en een drankje kunnen we opstijgen.. haha…
Het is iets na drieën. Na een korte wandeling staan we bij een hostel. Helaas, het campen hebben ze afgeschaft. Hostel nummer twee heeft wel camp mogelijkheden. En een zwembad en een bar.. Eigenlijk alles wat we nodig hebben en meer.
We drinken wat, zetten de tent op en lopen dan richting het centrum. Behalve het nieuwe winkelcentrum heeft ook hier weinig verandering plaatsgevonden. De stad is nog altijd vol beton en ongezelligheid. Bij de Pizza Inn (die naast de Creamy Inn, de Chicken Inn en de Bakery Inn zit) eten we een te vette pizza en laten ons daarna per taxi terug brengen naar het hostel. In de bar, die gezellig vol zit met lokale mensen, drinken we nog een biertje.
Donderdag 01 december:
Al vroeg branden we ons tentje uit. Het is 07.00 uur. Waanzin, want vannacht was het weer als vanouds koud en kwamen onze dekens toch weer even goed van pas. Weet je meteen weer waarom je zo’n enorm pakket meesleept.
Aan de rand van het zwembad eten we ons broodje op. Niet veel later zijn we op pad. Ruud weet een pick up te ritzelen waar we achterin mogen klimmen om mee te liften naar de Cairo Road (de hoofdstraat). Hier laten we pasfoto’s maken en lopen dan door naar Tazara House. Het gebouw waar we kaarten kunnen kopen voor de treinrit naar Tanzania. First class tickets zijn uitverkocht. Helaas. Er zit niets anders op dan tweede klas kaartjes te kopen. En dan zitten we ook nog eens allebei in een andere coupé. Mannen en vrouwen worden namelijk gescheiden. Dat wordt nog gezellig. Nu maar hopen dat we in Kapiri Mposhi (waar de trein vertrekt) onze kaartjes nog kunnen omboeken naar eerste klas. Volgens onze LP moet dat vaak lukken. Duimen dus maar!
We vinden een taxi (die honderd uit praat over Zambia, de regering, de wegen, zijn gezin en zijn baan) die ons naar de ambassade van Tanzania brengt. Hier op ons wacht en vervolgens naar het shoppingcentre brengt in het noorden van de stad. Goed geregeld. En om het af te maken haalt ie ons om 14.00 uur weer op. We slenteren rond, regelen via internet de bevestiging voor de auto en eten een heerlijke lunch. Al snel is het 14.00 uur en zien we ons mannetje over de parkeerplaats lopen. Al kletsend brengt hij ons terug naar de ambassade waar we ons paspoort met visum weer ophalen. Trouwen en scheiden is nu het hoofdonderwerp. En er wordt ons op het hart gedrukt dat trouwen prima is, maar we mogen echt nooit gaan scheiden… haha…! Rond de klok van drieën zet hij ons af bij het hostel.
Het is druk geworden. Gisteren stonden we bijna alleen, nu is het zowaar druk bij het zwembad. We ploffen bij de rest neer en kletsen bij. Tips worden over en weer gegeven. Tegen vijven lopen we nog even naar het nieuwe shoppingcentre. Wauw, hypermodern en alles te koop. Ideaal. We plunderen de supermarkt en eten aan de rand van het zwembad een broodje knakworst. Snel, safe en simple.
Na nog een biertje in de bar en een belletje naar het thuisfront duiken we ons bed weer in. Morgen naar Kafue National Park.
