Zaterdag 09 april:
Om half 10 worden we opgehaald. Samen met de kok en twee Amerikanen lopen we naar de markt. Hier ontmoeten we nog twee mensen uit Singapore. De groep is compleet. De kookcursus begint met uitleg over de groenten en fruit die hier veel gebruikt worden. Daarna door naar de vleesmarkt. Echt heel ranzig. Keurig gesorteerd op soort, dat wel maar vies. Helemaal achteraan ligt de delicatesse; hond! Onze kok gaat niet kijken maar wij zijn toch wel nieuwgierig. Te nieuwgierig, dit hadden we echt niet willen zien. Honden die dood geknuppeld worden, vervolgens wordt de huid eraf geschroeid en dan wordt ie opengereten en opgehangen aan een haak. En dat krijgen wij binnen een paar minuten allemaal live te zien. Dier onterend. Ik wil niet weten hoe de koeien, varkens, konijnen, ganzen en kippen hier terecht zijn gekomen… Controle op de kwaliteit is er ook niet. Als je ‘s ochtends komt heb je de meeste kans op vers vlees.
Nadat we bijgekomen zijn rijden we naar de kookschool op het platteland. Alle ingedienten staan al klaar bij de wok. Handig handig. We gaan 5 gerechten bereiden, te beginnen met de egg dumplings. We kijken af bij onze kok en gaan dan zelf aan de slag. Nou, je moet er wat handigheid in krijgen, maar het lukt aardig. Vol trots kunnen we een kwartiertje later aanvallen. Smaken doen ze in ieder geval. Op het oog moeten we nog een beetje oefenen.
Na de egg dumplings worden de groente en vlees gerechten klaargemaakt. Het vergt een aardige snelheid en vuur hoog en laag wisselen elkaar snel af. Maar het resultaat mag er zijn! Zo’n twee uur later zitten we on the rooftop heerlijk te eten. Stampvol en een goede ervaring later worden we weer terug gebracht naar de stad. Dat was een heel geslaagde ochtend en hopelijk blijft er de komende maanden genoeg hangen om het thuis nog eens te herhalen.
‘s Middags huren we een fiets en dwalen wat rond. Letterlijk dwalen want een goede kaart hebben ze nog niet uitgevonden. We gaan maar niet te ver want vanavond gaan we naar de Impression Sanjie Liu. Een licht en geluidsshow in de natuurlijke omgeving van het Karstgebergte, gecomponeerd door de meneer die ook de openingsceremonie voor de Olympische Spelen heeft bedacht. We zullen zien.
Het is druk ‘s avonds. Zeker een paar duizend mensen zijn naar de show gekomen. En dat te bedenken dat ze elke dag van de week twee shows geven. ‘t Is hier echt toeristisch! Al kan je de niet Chinezen op één hand tellen. De show is echt fantastisch. En het decor nog mooier. De bergen zijn echt prachtig verlicht en de ongeveer 600 Chinezen geven een super show. We hadden iets meer drums enzo verwacht. Maar echt, dit is genieten.
Voldaan rijden we terug naar het hostel. Een geslaagde dag die ook nog eens droog was. Het kan niet op!
Zondag 10 april:
Vandaag staat fietsen op de planning. We hebben een kaart weten te bemachtigen maar hebben er voor de zekerheid een niet al te hoge verwachting bij.
En terecht. Bij de eerste afslag is het al twijfelen. Echt, nog geen kwart van de weggetjes staat op de kaart. Op goed geluk dan maar. Gelukkig is de lokale plattelandsbevolking erg behulpzaam. En elke keer als de kaart ons in de steek laat helpt iemand ons de goede kant weer op. Uiteindelijk bereiken we, via smalle modderige paadjes met een continue uitzicht over het Karst landschap en schattige dorpjes, de Dragon Bridge. De famous Dragon Bridge… Tja, dan moeten we er misschien maar een foto van maken. Werkelijk, de tocht erheen is vele malen meer de moeite waard dan de brug zelf. Haha. Stom toevallig staan ook de Amerikanen van de kookcursus van gisteren op de brug. We kletsen bij en vertrekken net na het middaguur via de andere kant van de Yulong rivier weer richting Yangshuo. Dit pad staat beschreven in de Lonely Planet. Maar ook weer zo duidelijk dat we op een gegeven moment midden tussen de gewassen verdwaald om ons heen kijken. Dit pad is echt te smal voor een fiets. Struinend proberen we weer richting de beschaving te komen. De boeren zwaaien en lachen en wijzen ons de goede richting. Een bordje met een pijltje zou zo gek nog niet zijn…
Iets na drieën steken we met een bamboebootje de rivier over en besluiten we een hapje te eten in de Giggling Tree. Dit is een hostel met restaurant, gerund door Nederlanders en staat als erg goed beschreven in ons boek. Als we aan komen fietsen ziet het er echt fantastisch uit en nog voor we de fiets parkeren horen we tussen de bomen door een wel heel bekende stem; ja hoor, wie zullen we daar hebben. Michiel, die we eerder in Rusland en in de trein richting Beijing zijn tegengekomen. Daar zit je dan, in de middle of nowhere, echt super gezellig. We ploffen bij hem en nog een Australiër neer. En je snapt.. de rest van onze planning (Moon Hill) gaat niet meer door. We nemen nog een biertje en met de wijze woorden van Michiel, ‘je kan niet alles zien’, redden we het om nog net voor het donker de stad te bereiken.
We eten samen nog wat en racen dan naar ons hostel om onze bagage op te halen. Aangekomen komen we nog wat mensen tegen en we wisselen de nodige info uit. Nuttig nuttig! Tegen negenen bereiken we dan toch nog het busstation. En goed anderhalf uur later staan we in Guilin.
We lopen direct door naar het treinstation om kaartjes te kopen voor de nachttrein voor morgenavond. Tot onze grote verbazing is deze vol. Alleen nog ‘zitten’ is mogelijk. Maar twintig uur zitten is toch wel wat veel van het goede. Voor dinsdagavond zijn nog 3 bedjes beschikbaar. Meteen maar doen dus. Tja, zo lopen we in enen een dag achter op ons schema. Als we richting hostel lopen verbazen we ons nog meer. Wat doen al die Chinezen toch in de trein…???
Maandag 11 april:
Langzaam komen we op gang en tegen half 12 pakken we de bus terug naar Yangshuo. De planning was natuurlijk om vandaag tot een uur of drie Guilin nog te ontdekken maar nu hebben we ineens 24 uur extra. En dat is ons inziens toch wat lang voor Guilin. Terug naar Yangshuo, zelfde hostel (die verbaasd kijken als ze ons weer zien) en dezelfde fietsen (die voel je wel aan je gat). Gaan we toch nog naar Moon Hill. Net voor de entree worden we aangehouden door lokale dames. Zij weten een binnendoor weggetje en dat voor een derde van de prijs. En ze passen gratis op onze fietsen. We spekken graag de lokale bevolking i.p.v. de overheid dus we gaan akkoord. Via een smal bospad staan we 20 minuten later op de officiele weg. Haha, wat een grap. Hier laat de dame ons alleen verder gaan. We moeten er straks wel weer via de originele weg uit. Prima.
Nog een zwetende 30 minuten later, ‘t is echt warm vandaag, staan we boven. We kunnen redelijk ver kijken maar het blijft heiïg. Via een ander pad hebben we nog uitzicht op Moon Hill zelf. Na een gezellige babbel met een Nederlands stel beginnen we aan de afdaling. Een stuk relaxer dan omhoog kan ik melden. En we komen erachter dat we echt nog geen 50 meter na de entree op het officiële pad zijn gedropt. Prachtig. Tevreden lopen we terug naar onze fietsen. En nadat we nog wat water hebben gekocht mogen we gaan. Op ons gemak fietsen we terug. Onderweg kopen we aardbeien. Overal hier langs de weg zijn aardbeienvelden. En ze smaken goed.
In het hostel terug belanden we op het dakterras. Nog even genieten van de laatste zon. Dan lekker douchen en op zoek naar een eettentje. Een laatste biertje en dan lekker slapen.
Dinsdag 12 april:
We slapen uit. En na een uitgebreide douche ontbijten we op het dakterras. Hier blijven we de hele ochtend zitten. Beetje internetten, lezen en een potje pool. Heerlijk relax. Tegen tweeën lopen we richting het busstation en nemen de bus terug naar Guilin. Een goede anderhalf uur later staan we op het treinstation. En tot mijn grote schrik ontdek ik dat mijn telefoon en iPod zijn gejat. Wat een stelletje gore…. En wat een lef. Het moet in de bus zijn gebeurd. De tas stond tussen mijn benen voor de grond. We verdenken de mannen achter ons. Zou niet weten wie anders.
Als we om iets voor vijven in de trein zitten breekt er iets in mij. Het besef dat ik zo’n stukje persoonlijk goed kwijt ben raakt me. Te meer omdat er nog smsjes van mama in stonden…
Het is maar goed dat we twee leuke Nederlandse dames zijn tegenkomen in de bus (Alien en Wieneke), zij zitten nu in dezelfde trein. Samen belanden we in de restauratiewagen. Een biertje gaat er nu wel in.
Woensdag 13 april:
Een onrustige nacht. Het spookt door mijn hoofd en laat niet los. Daarnaast brengen de golven van misselijkheid en buikpijn niet veel goeds voor een goede nachtrust. Ben blij als het ochtend wordt. Het schattige oudere Chinese stel in onze coupe is echt superlief. Gisteren ook al. We hebben in ons beste Chinees uitgelegd (een App op de iPhone) dat mijn telefoon gejat is. De combi met mama werd iets te lastig. Maar deze gegevens leveren al alle begrip en liefde op.
Nog voor 11.00 uur rijden we Kunming binnen. Mooi op tijd. Zo snel mogelijk proberen we bij het busstation te komen. Het idee is namelijk om vandaag direct door te reizen naar Lijiang. Een dorp tegen de Tibet grens aan. Hier schijnt het verlengen van de visum wat minder lang te duren. En aangezien ons huidige visum nog precies twee dagen geldig is… wordt het tijd!
Het busstation volgens de Lonely Planet is opgedoekt. Helaas. Daar sta je dan. Na veel navragen nemen we de gok en stappen busnummer 80 in. Hopende dat er ergens een busstation zal verschijnen. Na een half uurtje worden we uit de bus gezet. Eindpunt bereikt, hmmm. We lopen een stukje en waarempel, om het hoekje duikt een station op. We kopen kaartjes en om 13.00 uur kunnen we mee. Super, dat is over een half uurtje al. Nog snel even naar het toilet en wat brood kopen. De rit naar Lijiang duurt namelijk zo’n 9 uur.
Negen lange uren later bereiken we Lijiang. Het is donker geworden en we besluiten een taxi te nemen naar het hostel. Te moe en te slap om te lopen. voor de poorten van Old Town worden we afgezet. De beste man wijst een steegje in. Nog in de illusie dat het hostel in dat steegje zit lopen we erin. En nog een steegje in, en nog één. Wat een doolhof is het hier zeg. Super gezelllig hoor, al die winkeltjes en kroegjes, maar wil nu gewoon een bed. Uiteindelijk bellen we het hostel op met de vraag hoe we hun kunnen bereiken. Gelukkig hebben we een gezamelijk oriëntatiepunt waardoor we een kwartiertje later het hostel bereiken. Het is na elven. Ruud heeft nog de energie om de laptop uit de tas te halen. Ik poets mijn tanden en duik het bedje in. Slaap lekker!
PS. Kijk even op de Contict Picture Challenge verkiezing http://www.contict.nl/picturechallenge en stem even op mijn foto… Misschien winnen we dan de iPad!!! Alvast bedankt!!
