Woensdag 01 juni:
Het is half 7 in de ochtend als we brak Vientiane binnenrijden. Met z’n tweeën in zo’n krap bedje, hobbelend en stotend over de weg is niet heel bevordelijk voor de nachtrust. Aangezien we geen idee hebben waar we zijn afgezet in de stad en enige oriëntatie middels straatnamen uitblijft, nemen we een tuktuk naar het hotel. De eerste zit vol maar bij de tweede hebben we meer geluk. De kamer is niet heel schoon en het bed is in een belabberde staat, toch nemen we er genoegen mee. De kwaliteit van hostels is in Laos ietje minder dan in China, Vietnam en Cambodja. Dus moeten we onze gedachten even resetten en terug gaan naar het ‘oude’ backpacken. Waar hygiëne niet de hoogste prioriteit krijgt..!!
Na een douche gaan we op jacht naar een ontbijtje. Vervolgens huren we een fiets om de stad mee te verkennen. Na twee tempels komen we aan bij COPE (Coöperative Orthotic & Prosthetic Enterprice)! Dit is een revalidatiecentrum met een medisch instrumentmaker en museum in één. In eerste instantie opgericht omdat vele mensen, ook hier in Laos, armen en/ of benen moeten missen door clusterbommen. Inmiddels worden ook andere ziekten behandeld waarbij er een beperking is ontstaan. Geweldig toch. Na een driekwart rondje door het museum met uitleg over de bommen, hoe te vinden en verhalen van mensen komen we aan bij het revalidatiestuk. En wat hangt daar, op A4, een uitgebreide uitleg over Ergotherapie. Dat doet een mens goed!! Half Nederland weet niet wat een ergotherapeut is maar hier… Haha. De uitleg is fantastisch, had het zelf niet beter gekund, alleen jammer dat er in Laos en omstreken geen opleiding is tot ergothererapeut. Momenteel krijgen fysiotherapeuten een ééndaagse cursus tot ergotherapeut. Tja, daar gaan wij nou vier jaar voor naar school. Maar goed, het begin is er. En da’s al heel wat.
Aan het eind van het rondje doneren we geld om een ergo op te kunnen leiden. Ook de ééndaagse cursus moet je een kans geven. En ik moet toegeven, wat ik zag liggen, leek verdacht veel op ergotherapie. Dus dat geld komt wel goed terecht. Mochten jullie ook nieuwgierig zijn geworden naar het goede werk wat hier, en inmiddels op 4 andere plekken in Laos en in het veld, wordt verricht. Ga dan even naar de site, www.copelaos.org, en zegt het voort…
Tevreden, ik in ieder geval, fietsen we verder. Over de ‘Champs Elysées of the East’ naar de ‘Arc de Triomphe’ (Patuxai). Tenminste, van een afstandje lijkt het zo maar in werkelijkheid is het een massief betonnen gebouw met hier en daar een versiering. Het voordeel is wel dat je er op kan klimmen en een aardig uitzicht hebt over de stad en het omliggende park. Na deze Franse belevenis fietsen we verder door de stad. Waar ook nog errug veel franse invloeden te vinden zijn. Van koloniale gebouwen tot franse bakkerijen en restaurants. We eindigen onze tocht aan het water. Ook Vientiane ligt aan de Mekong River. Helaas, want dat betekend dat er uit elke kraan (ja ook de douche in het hotel) Mekong water komt. En heel zuiver helder is dit niet meer.
Als we onze fiets hebben ingeleverd duiken we de kroeg in. Via via, van een belgische eigenaar. We vragen of dit dezelfde keten is als die in Honduras, maar helaas kan onze ober dat niet vertellen. Waarschijnlijk nog nooit van Honduras gehoord, hihi.
ook onze avondmaaltijd wordt hier genuttigd, dan wordt het tijd om te verkassen. Na een belletje richting Haaksbergen om Ruuds moeder te feliciteren, drinken we tegenover het hotel een fruitshake, iets wat ze hier errug goed kunnen en een makkelijke manier voor onze om de dagelijkse vitamientjes binnen te krijgen, voor we ons krakkemikkige bed opzoeken.
Donderdag 02 juni:
Tas inpakken en richting de bus. Het was een flitsbezoek aan Vientiane. Op naar partyplace Vang Vieng! Dit dorp staat met name bekend om het tuben (de rivier afdobberen in een oude tractorband) nadat je jezelf aan de wal ladderzat hebt gezopen. Jaarlijks komen er hier enkele toeristen om door verdrinking (letterlijk en figuurlijk..). Naast het beruchtte tuben schijnt de omgeving verrassend mooi te zijn. Daar gaan wij natuurlijk voor (ja, we worden oud!). Na een rit van ruim 5 uur, het is slechts 149 km, kun je nagaan wat de kwaliteit van de weg moet zijn geweest, komen we aan in Vang Vieng. Op het eerste gezicht een gezellig compact dorp met veel kroegen waar Friends wordt ‘gedraaid’. Een tweede item waar VV bekend om staat. We zoeken een hotel uit net een straatje verder dan de kroegen. Heerlijk rustig en nog steeds binnen twee minuten lopen van de gezelligheid.
Voor je het weet is het 20.00 uur, hang je duf in de loungekussens, ben je 10 afleveringen Friends verder en begint je maag te knorren. Tijd om te eten dus. In dezelfde lounge met nieuwe afleveringen Friends. Wauw, dit is echt verslavend. En dat te bedenken dat we dit dorp eerst uit onze planning hadden geschrapt..!!
Als de DVD speler er mee ophoudt, omdat de kroeg gaat sluiten, is het tijd om naar het hotel terug te gaan.
Vrijdag 03 juni:
Om 9.00 uur rijden we met vier toeristen, een gids en chauffeur weg. Kayaks op het dak en de lunch in een koelbox. Gister hebben we een kayak, caving en tubing tour geboekt. Ben benieuwd. De regen komt echt met bakken uit de lucht en voor we het water hebben gezien zit er al geen droge draad meer aan ons lijf. De tuktuk’s zijn niet helemaal waterdicht, ofwel helemaal niet waterdicht! Dat mag de pret niet drukken. Als het iets droger wordt lopen we naar de eerste grot, Tham Loup. Een drekkerig pad tussen de rijst- en maisvelden door met uitzicht op de Karst pieken waarvan er nog vele in de wolken zitten. Wat een mysterieus tintje aan het geheel geeft. ‘t Is een tijd geleden dat ik zo impressed was van het landschap. De grot is al net zo. Er komen toeristen maar daar zie je niets van. Geen trappen, geen leuningen en geen neonverlichting in vijf kleuren. Je moet het doen met je eigen hoofdlampje en een beetje geluk. De rotsen zijn echt heel glibberig van de modder en onze slippers bieden ook niet te veel steun. Het is een strijd tussen jouw voet en de slipper en de slipper en de grond, zeg maar. Al schaatsend benen we ons een weg door de stalagmieten en -tieten. Echt super! Heb al vele grotten gezien, maar zo puur als deze…
Na Tham Loup volgt Tham Hoi. Een zelfde ervaring, alleen is deze iets minder glibberig en heel lang. Het lijkt wel een tunnel. In het regenseizoen stroomt hier water doorheen. Nu is het nat maar veel is het niet. Het is twaalf uur als we terug zijn bij het hutje waar we onze lunch krijgen. Bbq met fried rice en brood. Heb in geen 3 maand zo lekker gegeten. Stampvol verlaten we de tafel om plaats te nemen in een tube. Hiermee gaan we de watercave in. Langs een touw stroomopwaarst, links en rechts stalagtieten, verder stikkeduister. Het is te kinderachtig voor woorden maar het is echt super gaaf! Als we halverwege de grot zijn, moeten we omkeren en onszelf stroomafwaarst laten drijven. Dit i.v.m. de veiligheid. In het regenseizoen kan bij een bui regen de grot ineens vollopen. Tja, en dan blijft er weinig lucht over om te ademen. Laat staan dat je de uitgang nog bereikt. En aangezien we binnen niet kunnen zien wat het buiten doet…
Weer een ervaring rijker, echt super! Het is tijd om terug te lopen naar de tuktuk. Onderweg stoppen we bij de Elephant cave. Een grote boeddha in een inham. Niet echt indrukwekkend. Snel weer verder. Na een korte tuktuk rit worden we bij het water afgezet. Vanaf hier is het nog zo’n 10 km stroomafwaarts peddelen naar Vang Vieng. Inmiddels is de zon gaan schijnen dus geen probleem. Na een kilometer of vijf en wat stroomversnellingen later horen we muziek. Dat zal de tubing drop off zijn. En ja hoor, als we de hoek omkomen staan de eerste groepen mensen lallend op de kant, mee te dreunen met de muziek en proberen ze ons binnen te halen. ‘t Is nog erger dan we dachten. Grote uithangborden met “Free drink for women” en “Buy one bucket whiskey, get one bucket free” zijn niet uniek! Snap ineens heel goed dat hier enkele toeristen per jaar vergeten te ademhalen als ze het water raken. ‘t Is niet de wild stromende rivier in ieder geval die ze verslind!
Na zo’n 500 meter stoppen ook wij bij een tent. En tja, dan kun je niet achterblijven. Met keurig één biertje proeven we aan de sfeer van het bezatten en tuben (maar ben stiekem toch wel blij dat we voor het kayakken en grottuben hebben gekozen). Na een uurtje vervolgen we onze tocht per kayak. Her en der halen we een tube in om tegen 17.00 uur aan te komen in Vang Vieng.
Het was weer een dag die de moeite waard was. Echt super.
Na een douche (je hebt toch het gevoel dat je schoner wordt onder dat Mekong water uit de douche dan van zwemmen in de Mekong, puur psychisch) lopen we het dorp weer in. En ja, de rest van de avond, kan het anders, hangen we voor Friends!
Zaterdag 04 juni:
Nog een dagje Vang Vieng. Als je het doet moet je het goed doen!
We slapen uit tot een uur of elf. Als we onszelf net voor Friends hebben geïnstaleerd met ons ontbijt binnen handbereik begint het te regenen. En niet zo’n beetje ook. ‘t Wordt steeds gekker met die regen hier. Echt balen. Maar goed, we worden vermaakt, het is niet het meest vervelende stadje om nix te doen, haha..
Het is bijna halverwege de middag als het droog wordt. Onze huurfietsen staan nog keurig te wachten dus gaan we op pad. De Mekong over en dan over een modderig zand/ kiezelpad verder. Het oorspronkelijke idee was om een lus te fietsen ten westen van Vang Vieng. Maar aangezien het al laat is, kijken we hoever we komen voor we omdraaien. De eerste twee grotten slaan we over om grot drie maar eens in te gaan. Samen met onze gids, een jonge dame van amper 8 jaar oud, lopen we door het veld naar de ingang. Al snel leveren onze voeten dezelfde strijd met de slipper als gister en de slipper met de modderige ondergrond. Als we hier zonder botbreuken uitkomen!?! Op de momenten dat we stevig stil staan kijken we rond. Heel gaaf, vleermuizen vliegen rond en complete orgels van de stalagmieten en – tieten zijn niet zeldzaam. De afgronden zijn indrukwekkend, net als de enorme hoogte om sommige plekken. Andere momenten moet je bukken en kruipen om verder te komen. Heel glibberig maar heel gaaf! Heelhuids (hoe is het mogelijk) bereiken we de uitgang. Hier nemen we een verfrissende duik in de lagoon voor de ingang. Kraakhelder water (hier wel!) en ijskoud. Heerlijk (Foto’s ontbreken van deze duik, gezien het feit dat we niet helemaal gekleed waren voor een duik, maar geloof me, het was heerlijk).
We fietsen nog een stukje verder tot een tentje waar we drinken kunnen kopen. Nadat we even gezeten hebben besluiten we terug te gaan, genoeg inspanning geleverd voor vandaag. Tegen vijven leveren we onze fiets weer in en lopen terug naar het hotel.
Niet veel later hangen we tevreden voor Friends. De regen klettert inmiddels weer op het dak. Ach wat maakt het uit, Vang Vieng is heerlijk relax. Maar voor ons wel de laatste dag! ‘t Is tijd om verder te gaan.
