Donderdag 09 juni en vrijdag 10 juni:
Om 8.00 uur staan we aan de waterkant van de Mekong. We halen kaartjes en gaan aan boord van de slowboat. Deze brengt ons in twee dagen naar Huay Xai, een stad aan de Thaise grens. Vanaf hier start de Gibbon Experience. En zullen we op 14 juni de grens oversteken naar Thailand.
Onze boot is een lange sloep met allemaal oude autobanken. We zoeken een plekje achterin en dan vertrekken we. De tocht voert over de Mekong met een prachtig uitzicht op het groen aan de oever met hier en daar een paar houten huisjes, wat vissers en andere lokalen die hun dagelijkse activiteiten uitvoeren. Wat kan ik er meer over vertellen. Na een uur of 3/ 4 heb je het wel gehad. Gaan de oogjes even dicht, boeken worden verslonden en onze verhaaltjes geupdated. En dan nog sta je niet in Pak Beng, halverwege. Zo’n slowboat is toch wel errug langzaam. Tegen zessen bereiken we eindelijk Pak Beng. Een klein dorp met veel guesthousen en leuke tentjes om te eten. Net voor ons is de slowboat uit Huay Xai aangekomen dus guesthouse nummer één zit al vol. De volgende dan maar. Hier is nog één kamer over. Voor nog geen 4 euro hebben we een nette kamer met eigen badkamer en toilet. Overpriced noemt de LP dit stadje. Wij zeggen, goede prijs.
Meteen lopen we het dorp in op zoek naar iets te eten, want het dorp schijnt na 21.00 uur het licht uit te doen. Een plek om iets te eten of te drinken is dan erg moeilijk te vinden. Het licht gaat al eerder uit, lang leve de aggregaat en bovendien is kaarslicht best romantisch, maar eten is er nog genoeg te vinden. We drinken nog iets en om 21.30 uur is inderdaad het meeste leven wel uit het dorp weggezakt. Heel mooi op tijd liggen we dan ook in ons bedje. Het was een vermoeiende dag! Haha…
Om dezelfde tijd op en weer om half negen vertrekt onze boot. Eénzelfde boot, dezelfde bankjes maar met een andere opstelling. We zitten elkaar nu de hele dag aan te gapen. Alle toeristen verzamelen zich achterin en binnen een paar tellen zitten we gezellig verhalen uit te wisselen. Om na een tijdje weer in hetzelfde ritme te belanden als gister. Het uitzicht is mooi maar na 12 uur heb je het echt wel gezien. Het alternatief was 16 uur zitten in een bus over een weg in dramatische toestand, en dat gedurende de nacht. Of de speedboat, die weliswaaar in een tijd van slechts 6 uur de complete afstand overbrugt, je weet nooit in welke toestand je aankomt. Met alle rotsen in de Mekong gebeuren er nog al eens ongelukken. De meest veilige en comfortabele optie is dan dutten en lezen in een slowboat!
Net voor zessen komen we aan in Huay Xai. We nemen een tuktuk naar het kantoor van de Gibbon Experience in het centrum van het stadje. Helaas, de deur is al dicht. Echt strikt aan tijden zijn ze niet. In de mail stond dat we tot 19.00 uur terecht konden, op de deur hangen openingstijden van 08.00 tot 18.30 maar om 18.00 zit de deur al dicht. Fraai is dat. Maar goed, morgen weer een dag.
We zoeken een guesthouse en lopen dan de stad in om iets te eten en drinken.
Zaterdag 11 juni:
Op goed geluk! We zorgen ervoor dat we om 08.00 uur voor het kantoor van de Gibbon Experience staan. Niet veel later gaat de deur open en kunnen we ons melden. Helaas, we staan niet op de lijst voor vandaag. Zo’n voorgevoel hadden we al! ‘t Is Laos hè. Gelukkig hebben we de email paraat waarin hun bevestigen dat er plek is vandaag en onze reactie daarop dat we ons dan definitief aanmelden. Hmm, er wordt wat heen en weer gesmoest om tot de conclusie te komen dat we dan toch mee kunnen. Gelukkig maar, want twee dagen wachten in een dorp waar nix te doen is past niet in onze planning.
We starten met een instuctie/ safety video over het nationale park, het project, de gibbons (soort aap), de hiking en natuurlijk het zippen. Dan op pad. Met z’n allen in een veredelde tuktuk. De eerste twee uur gaan nog goed. Een nagenoeg volledig geasfalteerde weg. Maar dan gaan we off road. Zelfs onze 4×4 heeft het moeilijk, hobbelend en stotend proberen we onszelf op de plek te houden en de inzwiepende takken te ontwijken. Een uurtje later bereiken we een dorpje. Dat hier überhaupt nog mensen wonen..!
Onze groep telt 9 mensen (David & Dana; UK, Bill & Dorothy; Ierland, Pado; Australië, Chris; USA, Sven; duitsland) en twee gidsen. Hier moeten we het de komende drie dagen mee doen.
Onze wandeling begint met het doorsteken van een rivier. Vol enthousiasme trekken we de schoenen uit, doorkruizen de rivier en schoenen weer aan. Nog geen 10 minuten later staan we voor de tweede rivier. Tja om nu nog een keer die schoenen uit en weer aan te doen. We kijken een beetje om ons heen, de gidsen staan aan de overkant te lachen. Er doorheen dan maar. Tot over de knieën zijn we nat. Onze voeten soppen in de schoenen. Dit wordt een lange wandeling. Niet veel later stoppen we voor een picknick lunch. Dan voert onze tocht ons verder de jungle in. De eerste bloedzuigers worden van de benen getrokken (‘t is het seizoen) en een tropische regenbui zorgt ervoor dat er nu helemaal geen droge draad meer aan ons lijf zit. Het mag de pret niet drukken. Er wordt druk gekletst en gelachen en elk kwartier hebben we een bloedzuigers check. Na een goede drie uur lopen komen we aan bij de waterval. Heerlijk! Want compleet oververhit, het is over de 35 graden, met een luchtvochtigheid van 100%, is die waterval wel welkom. via een kabelbaan over het water plonsen we er één voor één in. Super en verfrissend! Geen idee hoeveel tijd we hier blijven maar als de zon achter de wolken verdwijnt heisen we onszelf weer in de kleren en verzamelen bovenaan. Hier krijgen we ons zip uitrusting (tuigje) uitgereikt. We trekken het aan en lopen weer verder om niet veel later via de eerste zipline van boom naar boom te ‘vliegen’. Geweldig!! Het gaat best hard en het uitzicht over de vallei.. Super gewoon. We lopen verder, verzamelen nog wat bloedzuigers en nemen de volgende zipline. Tegen 15.30 uur ‘vliegen’ we het treehouse in. Is dat even tof. Onze hut voor de overnachting ligt op een metertje of 60 boven grond. De enige manier om deze te bereiken is per zipline. Je vliegt zo naar binnen. Op deze ‘verdieping’is ook een regenwaterdouche en een toilet aanwezig. Alles is open dus het uitzicht is oogverblindend (als je geen hoogtevrees hebt tenminste). Op het plateau daarboven staan wat stoeltjes, een tafel en een keukentje. ‘s Avonds kunnen de matrassen voor de grond… het is net een sprookje. Helemaal goed. We komen even bij met thee/ koffie en een snack. Super toch, komt ook gewoon per zipline binnen (vuur is nl. verboden in de boomhut dus de keuken is één zipline verwijderd van de hut). We genieten van alle luxe om ons heen. Moet je je even voorstellen; een plateau met een rieten dakje, op 60 meter bovend de grond, een grandioos uitzicht over de jungle, de geluiden van alle beesten om je heen, een kop thee, fruit en nog meer lekkers….!!
Na de snack hebben we vrije tijd. De meesten van ons besluiten die zippend door te brengen. Je kan hier twee rondjes maken in de omgeving en daar maken we dankbaar gebruik van. Zippend van boom naar boom, heb blijft leuk. Net voor het donker heeft iedereen de slechste douche op het mooiste stukje aarde geprobeerd en horen we aan de kabel dat het eten in aantocht is. Heerlijk.
Het is nog vroeg als we al omrollen van de slaap. Maar 21.00 uur is wel het minimum wat we op moeten blijven (besluiten we gezamelijk). Al kletsend en kaartend wordt het bijna 22.00 uur als we beginnen te worstelen met de klamboe’s cq. gordijnen. Wellicht was het makkelijker geweest als we in het licht even hadden gekeken hoe het werkt. Nu proberen we met negen man en negen zaklampen de touwtjes aan elkaar te knopen. Het hangt en we nemen er genoegen mee. Haha…
Na een spinnencheck (er schijnen hier grote exemplaren rond te lopen) en ander ongedierte vallen we met de jungle geluiden om ons heen in slaap.
Zondag 12 juni:
Tegen zessen horen we de kabel alweer. De gidsen komen binnen en brengen alvast wat fruit en koffie en thee. Er zijn twee enthousiastelingen die meegaan met de ochtendwandeling. De rest blijft lekker in de boomhut. Rustig aan opstaan, natte kleren weer aan (met zo’n hoge luchtvochtigheid droogt het niet heel erg) en een bakje koffie/ thee. Als iedereen terug is wordt het ontbijt gebracht (stickie rice met groenten en ei). Dan pakken we onze tassen en gaan op pad. Zippend verlaten we onze stek om dan lopend onze tocht voort te zetten. Het is ruim twee uur lopen naar onze tweede overnachtingsplek. Een prachtige tocht over smalle glibberige paadjes bezaaid met hongerige bloedzuigers. Elf in een half uur pluk ik er van mijn lijf. Een record is gevestigd!
Tegen 11.30 uur zippen we binnen. Deze hut heeft een extra verdieping en het uitzicht over de vallei, amazing!! Verbluffend, misschien nog wel mooier als bij de vorige hut. We verlossen ons van het tuigje en de vieze natte schoenen en ploffen neer. Thee, koffie en lekkers worden weer binnen gezipt. Een geweldig gezicht, een mannetje wat onder aan een kabel hangt met een fluitketel kokend water in z’n hand, dat zoemende geluid van de katrol op de kabel en het schudden van de hut als hij deze bereikt. Machtig..!
Tot de lunch rusten we wat uit. Daarna gaan we met z’n allen op zip tocht. Er gaat een gids mee om ons de twee rondjes te laten zien. De eerste sprong uit de treehouse is even wennen. Gister was het een plateautje waar je vanaf rende. Nu is het een balkje, met daaronder de diepte, waar je vanaf springt. We checken ons tuigje twee keer voor we springen. Wauwwww. De tweede zipline gaat langs de boomhut, een prachtig gezicht. Vele ziplines en een paar stevige klimmetjes later staan we weer binnen. De rest van de middag is weer vrij te besteden. Vier echte fanatiekelingen springen meteen weer de jungle in. Wij besluiten even te rusten. Na een uurtje begint het toch weer te kribbelen. Het kan nu nog. Schoenen en tuigje weer aan en hop… We krijgen er geen genoeg van. Delen van de grote ronde doen we drie keer. Geweldig. We zijn nu ook maar met z’n drieën dus het tempo zit er lekker in. Als ik net weer onder aan de kabel hang krijg ik de schrik van mijn leven. In de verte zie ik iemand aankomen. Acuut begin ik aan mezelf te twijfelen. Ik heb toch op akkoord gewacht? Dan zie ik (wat een opluchting) dat het Ruud is die een kabel onder mij ‘vliegt’ en enthousiast zwaait. Haha, wat een grap..!!
Uitgeput en net voor het donker zijn we weer terug en voegen we ons bij de rest. En na een verfrissende douche staat het eten alweer klaar. Wat een service.
Na de afwas, jeetje dat hebben we al lang niet meer gedaan, komen de kaarten weer op tafel. En onder het genot van de Lao wijn wordt het steeds gezelliger. De sfeer zit er goed in. Het is bijna 22.00 uur als we ons bed opzoeken. We hebben geleerd van gisteren dus staan we weer met zaklampen te knoeien om alles in gereedheid te brengen. Haha.. ‘t is een feestje. Oververmoeid (ik zie de spinnen niet eens meer) vallen we in slaap.
Maandag 13 juni:
Half vijf is het als we gezoem horen, een zachte landing, een lichte trilling, zaklamplicht en een iets te wakkere gids die ons een goede morgen wenst! Sabaide, da’s vroeg…
Snel aankleden, tanden poetsen en inpakken. Het is nog donker als we springen. Lang leve de zaklamp onderaan, zodat je weet hoe hard je moet remmen voor je de boom omhelst! Helemaal super, zippen in the dark! The Gibbon Experience…
Bij de tweede zipline zie je het al iets lichter worden. De wolken hangen laag in de bergen en het uitzicht is uniek. Met een big smile zippen we rond, verkennen we de jungle en nemen de bloedzuigers voor lief.
Na een goede twee uur zippen en lopen bereiken we treehouse 2. Hier slapen mensen die de Classic tour doen (alleen zippen, geen wandeltochten, geen waterval). We zippen ze wakker en genieten van hun uitzicht. Vervolgens lopen we verder in de hoop de apen (Gibbons) te zien. Helaas, we horen er wel een paar maar zien… nee. Op naar het ontbijt, via een paar ziplijnen en een korte wandeltocht bereiken we de keuken die oorspronkelijk bij treehouse 1 hoorde. Helaas heeft deze hut een gezellige avond met kaarslicht niet overleefd. Iedereen in de hut overigens wel. Dat terzijde.
Na het ontbijt is er nog tijd voor de liefhebbers om te zippen. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. In dit gebied zitten de ziplines iets dichter bij elkaar. En dat betekend, meer zippen en minder lopen. Heerlijk zo op dag drie! Na anderhalf uur is het echt tijd om te vertrekken. Helaas. Het is nog een klein uurtje terug lopen naar het dorp.
Volledig nat van het zweet en de rivier en vies van de drek, moe maar zo blij als een kind bereiken we het dorp. Het was GEWELDIG!
Na de rit terug naar Huay Xai nemen we een douche en trekken we schone kleren aan. Wat een genot. Daarna lopen we de stad in en voegen we ons bij David, Dana, Bill en Dorothy. Als ook Pado en Chris aan komen lopen gaan we eten. We bestellen bbq tot we niet meer op kunnen. De laatste biertjes met de Lao whiskey fruit shakes worden besteld en als iedereen net iets teveel op heeft is het tijd om afscheid te nemen.
Het was een mooie afsluiting van onze Gibbon, muddy en leeches Experience. Een avontuur om niet snel te vergeten.
Slaap lekker, het was een lange dag!
