Dinsdag 06 december:
We hangen ons tentje over de waslijn om te drogen. Douchen ons zelf en gaan dan op pad. Het eerste doel is de supermarkt. We hebben geen idee wat er in de trein te verkrijgen is. Dus een beetje zelfvoorzienend is wel verstandig.
Als we terug komen is het tentje droog en pakken we de boel in. Keurig om 09.30 uur staat de taxi klaar. Wauw! Er hangt een heerlijk chaotische drukte op het busstation. Met slechts 1 minuut vertraging vertekken we. Leonardo Dicaprio en Kate Winslet in de Titanic helpen ons door de lange busrit heen die normaal maar twee en een half uur duurt (maar nu net iets langer). Tegen tweeën komen we aan in Kapiri Mposi. In de chaos die hier heerst beginnen zich een paar Afrikanen errug druk om ons te maken. Ai, da’s niet zo’n goed teken. Afrikanen maken zich normaal niet zo snel druk. Het blijkt dat onze trein om twee uur vertrekt i.p.v. vier uur. Binnen no time zitten we in een taxi en hobbelen we met een aardig vaartje over de slechte weg. Aangekomen op het treinstation blijkt de trein gewoon om vier uur te vertrekken dus hebben we alle tijd om ons ticket te gaan upgraden naar first class. Tja, ging het maar zo makkelijk. De trein zit echt tjokvol! Helaas, dan maar tweede klas en gescheiden van elkaar de komende (minimaal) 48 uur doorbrengen…
Verrassend genoeg vertrekt de trein om 16.05 uur al (we hebben heel andere verhalen gehoord). Een goed begin is het halve werk..!! Omdat het toch wat krap is met 6 vrouw of man in één coupe begeven we ons naar de restauratiewagon. Al snel kletsen we wat met medelotgenoten en bestellen we wat te eten. Het duurt even maar zo’n kleine drie uur later komt de rijst en nsjima (lokaal gerecht) dan toch nog. Heerlijk. Na de nodige biertjes duiken we ons bed in.
Woensdag 07 december:
Zo, dat was een hobbelig nachtje. En zoals Ruud het omschrijft; ‘t lijkt alsof je op een skippybal zit. Echt niet overdreven…
We beginnen met een ontbijtje bij Ruud in de coupe. Errug gewenst lijkt het niet dus ga ik weer terug naar m’n eigen hok. Beetje lezen, beetje naar buiten kijken. Het gevoel van de Trans Mongolië Express komt alweer aardig bovendrijven. In een redelijk tempo glijdt het landschap aan ons voorbij. Tegen 10.30 uur komen we aan bij de grens met Tanzania. Stempelen en verder. Nou ja, het klinkt sneller dan het in het echt was, haha. Meteen stappen we een uurtje vooruit in de tijd. Aan de Tanzaniaanse kant staan we ook nog de nodige tijd stil voor we echt verder hobbelen. In een slakken tempo dit keer. We nemen onze lunch mee naar de restauratiewagon waar we ons bij Grant uit Engeland voegen. Al kaartend kruipt de middag voorbij. Van tijd tot tijd grijpen we ons biertje vast dat van de tafel rammeld. Werkelijk, als het niet de hobbels zijn dan is het wel het abrupt versnellen of vertragen van de snelheid wat ons nauwelijks op de stoel houdt. Het avondeten laat weer net zolang op zich wachten als gisteren (hoe moelijk kan rijst koken zijn..??) dus de avond is zo voorbij. Iets te laat, beide coupe zijn al lang in ruste, kruipen wij ook ons bedje in.
Donderdag 08 december:
We slapen iets langer dan gisteren. Toch is het pas negen uur als we weer naar de restauratiewagon lopen. Grant zit er ook al. Tja en dan verval je al snel weer in het patroon van kaarten. Haha…
De snelheid van de trein is helaas nog niet opgevoerd. Alleen bij het passeren van Selous NP heeft dit een voordeel. We spotten vele antilopen, apen en een aantal giraffen. Wel grappig, zo’n game drive per trein. Tegen tweeën bestellen we wat te eten. Want zoals het er nu voorstaat zijn we voorlopig nog niet in Dar es Salaam. Ondertussen kopen we ook nog het één en ander door het raampje. De lokale bevolking verkoopt echt van alles als je op een station stilstaat. Met slecht zes en een half uur vertraging rijden we om 19.00 uur het station binnen. Het is al donker. In de enorme mensen menigte vinden we onze weg naar buiten en niet veel later zitten we in een taxi vast in het verkeer. Wat een drukte. Maar onze taxichauffeur weet er wel raad mee. Brutaal stuurt ie zijn wagen door het verkeer en brengt ons keurig naar een hostel. Hier nemen we een douche. Heerlijk. Na een treinreis van ruim 54 uur (die overigens zeker de moeite waard was) zonder stromend water is een douche meer dan welkom. We drinken nog wat en gaan dan lekker slapen. In een echt bed, wat stil staat. Hoe blij kan je worden van zo iets simpels.
Slaap lekker!
