Dinsdag 18 augustus 2009
Om 08.00 uur staan we bepakt en bezakt bij de touroperator. Klaar voor vertrek. We wachten nog even tot de jeep voor komt rijden als een vijfde persoon zich aandiend. Hij wil graag mee en kan met 5 minuten klaar staan. Prima. Extra proviant wordt ingeladen en om 08.30 zijn we op weg. Vijf personen (2 duitsers onze vertalers, een schot en wij), een chauffeur alias gids en een kokkin.
Niet veel later staan we bij de eerste enorme rode rotsformaties. En met enorm bedoel ik ook enorm, echt gigantisch. We rijden door een brede kloof en de volgende rotsformaties staan alweer klaar om gefotografeerd te worden. De weg gaat verder over uitgestrekte vlaktes waar alleen vele cactussen staan. Dit stuk is een oude handelsroute. In mei en juni wordt deze weg nog altijd gebruikt door lama’s, alpaca’s en ezels om zoutblokken van de zoutvlakte naar een plaats 300 km verderop te brengen.
Onze tocht gaat tot een uur of één verder over uitgestrekte vlaktes. Het landschap wisseld zich af met gigantische rotsformaties, bergen en vlakten met alleen cactussen en half dode struikjes.
De lunch is blij verrassend. Achter in de jeep wordt met tafelkleedje en al een uitgebreide half warme en half koude lunch geserveerd. Rijst met kip en een salade van komkommer en tomaat. En het smaakt verrassend goed. De komende vier dagen hoeven we niet te verhongeren.
De middag duurt lang. Het landschap geeft weinig verrassende beelden maar toch nog wel enkele prachtige kodak momenten.
Rond vijf uur komen we bij onze eerste overnachtingplek aan. We wisten dat het VBAcc was (Very Basic Accomodation) maar dit slaat alles. Het hele dorp bestaat uit pak en beet 15 man. De hutjes mogen geen naam hebben en het is echt ijskoud. Net als de rest van de dag overigens. Over korte broeken ja of nee hoeven we ons niet meer druk te maken. Eerder over hoeveel truien we over elkaar aan zullen trekken. Detail. Thee, chocomel en heel veel koekjes worden geserveerd in een gezamelijke (ijkoude) ruimte. Vervolgens leggen we onze bedjes klaar, stel je voor. Een betonnen ondergrond, dun matrasje, een deken, je slaapzak, nog een deken, nog een deken, nog een deken en dan een sprei om het geheel af te maken….
Dan nog een korte wandeling tegen de bergwand aan om onze VBAcc van boven te kunnen aanschouwen. Helaas meer kan ik er niet van maken. Behalve dat ons hutje omgeven wordt door lama’s, die het een stuk minder koud lijken te hebben dan wij.
Ons diner is verrukkelijk en warm bovendien. Tot 21.00 uur vermaken we ons bij de lokale familie (die wel een warme ‘keuken’ annex ‘woonkamer’ hebben. Dan duiken we ons bed in. Wat nog een hele opgave is. De dekens zijn zo zwaar en ademhalen gaat al best lastig op 4150 meter hoogte.
Slaap lekker…
Woensdag 19 augustus 2009
We zijn nog bevroren als ik terug denk aan deze nacht. Wat was het koud…!!! Minimaal -8. Echt niet leuk meer! Als blokjes ijs zitten we aan het ontbijt ons zelf op te warmen aan de thee. Om half 7 ligt alles weer op het dak van de jeep en zijn we op weg. De zon komt net op en ontdooit ons achter het glas, heerlijk. We waren even vergeten hoe warmte voelt. Hihi..
Het landschap trekt zich aan ons voorbij. De eerste meertjes en slapende vulkanen dienen zich aan. Vervolgens enorme bergen in de meest uiteenlopende kleuren. Een prachtig gezicht. De lunch wordt binnen in een hutje geserveerd. Heerlijk warm. Het uitzicht is supermooi. We zitten aan een half bevroren meertje met kleine zoutvlakken een een heel klein thermen badje van 43 graden. Deze proberen we maar niet uit. Wel lopen we nog een rondje om een aantal foto’s te maken. Deze plek wil je je echt nog wel herinneren!! Nu weet je ook weer waarom de de kou en de snijdende wind trotseerd.
In de middag passeren we nog enkele, allen even mooie, bergketens en twee meertjes. Eén ziet wit uit en een ander heeft een groene waas over zich. Dit komt door de verschillende mineralen en de wind die er over heen waait. Echt indrukwekkend. Ook de bubbelende modder (actieve kraters) maken indruk.
Vele kodakmomenten later arriveren we bij onze alweer tweede slaapplek. Het ziet iets luxer uit en het lijkt minder koud. Er staat zelf een houtkacheltje in de gezamelijke ruimte. Hier slapen ook andere mensen van diverse touroperators. Wel gezellig dus. Al is het wel allen voor zich.
Na de gebruikelijke thee en chocomel wordt het avondeten geserveerd. Niet te eten dit keer. En bovendien hebben onze lijven genoeg aan zichzelf. Opwarmen en de hoofdpijn verdragen. Die kachel doet namelijk niet veel.
Uiteindelijk doet de kachel het aardig en voel je warmte als je erboven op zit. Met een glas wijn genieten we van de veels te jonge kinderen die op een trommel en een panfluit muziek maken. Heel optijd maken we ons klaar voor de nacht. Hopelijk slapen we beter..
Dacht even dat het niet erger kon maar deze nacht slaat alles. Om iets voor zessen begin ik het iets warmer te krijgen. Het voelt heerlijk. Maar dan slaat mijn lijf op hol. Echt ik zweet me een hoedje om me vervolgens rennend richting het toilet te begeven om niet mijn medemens te laten meegenieten van het laatste vieze avondeten. Wat kan een mens zich beroerd voelen. En dan heb ik het nog niet over de afgrijselijke hoofdpijn. Klappertandend (het gaat snel) lig ik een kwartier later weer in bed om vervolgens een kwartier later aan het ontbijt te verschijnen. Pannekoeken, het moet niet gekker worden.
Onze chauffeur annex gids weet raad met mijn verschijnselen van hoogteziekte. Oeps daar hadden we niet over nagedacht. Twee kilometer stijgen in twee dagen is wellicht ook wel een beetje veel van het goede…!!
Gelukkig ben ik binnen een uur weer kiplekker.
