Okavanga vlucht / Central Kalahari

Vrijdag 26 juli 2024 By Jort
We moesten heel vroeg opstaan, het was nog helemaal donker. Omdat we gaan vliegen met een 5 persoons vliegtuigje boven de Opavanga Delta (Okavanga Delta). Toen reden we naar het vliegveld in Maun. We moesten nog tickets halen en toen door de controle. Toen nog even wachten totdat we werden opgehaald. We gingen met een busje naar ons vliegtuig. De piloot ging uitleg geven, toen gingen we instappen. Papa ging naast de piloot en ik en Stan zaten helemaal achterin. En mama en Cas zitten in het midden. Toen gingen we rijden naar de opstijgbaan. De piloot ging alles nog even testen en na even wachten ging de piloot vragen of we op mochten stijgen. Toen mochten we gaan. We kwamen van de grond af en zagen 2 grote gele brandweerwagens staan. Toen we even in de lucht zaten zagen we olifanten nog meer olifanten en nog meer. Toen waren we een stukje verder gevlogen en zagen een safari jeep en daarnaast lag een leeuw. De piloot vloog er een rondje omheen zodat we het goed konden zien. We vlogen verder en zagen nog meer olifanten en een giraf en termietenhopen. We waren nog verder gevlogen en zagen nog een olifant en nog eentje erbij. Toen vlogen we nog een beetje verder en toen zagen we een leeuw in het water. Ook hier vlogen we een rondje om de leeuw te spotten, maar we zagen de leeuw niet meer. Soms was het heel droog op de grond en leken de bomen heel klein, maar ze zijn heel groot. En soms zagen we heel veel water en in sommige plassen met water zagen we hippo’s. Toen waren we bijna klaar en gingen we nog heel even vliegen en toen gingen we terug. Toen hebben we geen dieren meer gezien maar zagen verderop wel de landingsbaan. Als we uit het raam voor in het vliegtuig kijken zien we de propeller van het vliegtuig niet draaien, alleen door de camera heen. Toen waren we heel dicht bij de landingsbaan en toen waren we alweer op de grond. En toen ging ik klappen omdat de piloot het zo goed had gedaan. We gingen remmen en iets verderop stonden we stil en ging mama met mij ook klappen. Toen gingen we weer met het busje terug naar de hal van het vliegveld. In de gangen van het vliegveld deed ik alsof ik een vliegtuig was omdat ik vliegtuigen zo leuk vind. We stapten weer in de auto en gingen weg bij het vliegveld.
We gingen naar de volgende campsite. 20 Kilometer voor de Gate op de hobbelige zandweg van het park (Central Kalahari Desert Game Reserve; CKDGR) roken we een vieze lucht. We gingen stoppen om te plassen en papa ging onder de auto kijken. Hier zag papa dat er olie lekte. Oei! We moesten met de sateliettelefoon bellen en toen mochten we verder rijden. We moesten wel in de 2WD rijden en als het echt niet anders kon dan even in de 4WD. Bij de Gate gingen we ons inschrijven in het park. De mevrouw deed de ketting naar beneden, wij gingen erover heen en toen bleef de ketting nog open en ik zag dat en toen vroeg ik aan papa of ik deze dicht mocht doen en dat mocht toen. We gingen even snel een broodje eten en toen reden we het park in. We gingen weer dieren spotten. Maar we hebben niet veel gezien, alleen gekke vogels en een gemsbok. Op de campsite gingen we even wat drinken en chips eten en aan het eind van de middag gingen we nog een keer rijden door het park. Maar ook toen hebben we niets gezien, alleen een paar vogels.
Toen het bijna donker was gingen we terug naar de campsite. De jeep had het gelukkig goed volgehouden. We gingen het vuurtje aansteken en dat duurde even voor we het vuurtje aan hadden. Stan ging op de spagetti lettten en Cas ging het vlees snijden. Toen Cas klaar was ging ik komkommer en tomaten snijden. De tomaten waren heel lastig dus ging mama die snijden. Toen was het eten klaar en gingen we opscheppen. Toen het eten op was gingen we marsmellows maken. En toen zagen we de Melkweg weer.
Cas was moe en had het koud. Hij wou graag slapen. Hij ging tandenpoetsen en wij hadden nog foto’s van de Melkweg gemaakt. Toen ging iedereen tandenpoetsen en naar bed.

Zaterdag 27 juli 2024
Bij het licht worden om 06.30u staan we op. Aankleden, tenten inklappen, een broodje voor onderweg smeren en hup de auto in. De Central Kalahari staat bekend om het kunnen spotten van leeuwen, luipaarden en cheetah’s. De katachtigen dus. Deze kans willen we niet laten schieten. We willen de mulle zandweg van gistermiddag mijden om de auto een beetje te sparen en hopen dat de weg tegen de klok in richting Leopart Pan wat harder is. En dat klopt, er zitten mulle zand stukken tussen maar het meeste is redelijk hard met forse kuilen. Maar het lukt in de 2WD. Vol goede hoop speuren we alles af, zien weer genoeg geschikte plekken maar helaas hebben de luipaarden deze prachtige plekjes nog niet ontdekt. Na een uur is de spanningsboog er bij de kids wel vanaf en zijn deze op de achterbank met van alles druk, behalve het spotten van dieren. Ze missen er niet veel aan, op de vogels, een paar impala’s, wat gemsbokken en wat meerkatjes na, zien we weinig. Aangekomen bij de Leopard Pan gaan we allemaal weer aan. Hangend uit het raam speuren we de horizon af. We zien wat gemsbokken rennen voor hun leven, althans zo lijkt het; maar geen leeuw, luipaard of cheetah die erachteraan komt. Helaas.
Een beetje teleurgesteld rijden we terug naar de Gate. Later horen we dat de meeste dieren door de verminderde regen de afgelopen jaren en de enorme droogte van dit jaar zijn weggetrokken. Pure pech dus. Vlak voor de Gate zien we nog twee beesten staan, turend wat het is, een foto en vergelijken met ons boek. Het blijken bad eared foxes. He, die hadden we nog niet eerder gezien.
Bij de gate aangekomen, rond het middag uur, een broodje op de achterklep en dan het park uit. De weg tegenover het park leidt rechtstreeks naar Rakops. Een 40 km lange rechte zandweg waarvan de eerste 30 km prima is en alleen de laatste 10 heel slecht. Tja, omrijden is ook een optie maar dat kost ons zeker 1,5u extra. Erop gokken maar. Want hoe slecht kan het zijn… we zijn inmiddels wel wat gewend! De eerste 30 kilometer is idd mul zand maar prima te doen. Met een gangetje van 30/35 km per uur schieten we lekker op. Als we bij de laatste 10 aankomen wordt de weg minder. Veel minder! Niet te doen, ook niet met 4WD. Links en rechts zie je al nieuwe sporen staan om de oorspronkelijke weg te mijden. Wij volgen er ook wat. Slingeren van links naar rechts en rijden heel wat stekelige bosjes (het enige ‘groen’ wat in deze dorre droge omgeving overleeft) omver. Wat een chaos. Hopen dat onze banden de stekels verdragen… Bij de elektriciteitsmasten is het echt niet meer te doen. Waar we ons eerder met moeite door mul zand van een centimeter of 20/30 heen sleepten is het mulle zand nu zeker het dubbele. Ai.. dit wordt een dingetje. En ja, deze weg is echt heeeeel slecht.
Bij de Gate had Ruud nog even gevraagd betreft de conditie van de weg en de beste man gaf aan dat we bij de elektriciteitsmasten ook rechts konden, tot de gravel. Het voelt niet logisch om rechtsaf te slaan, maar gaan deze raad toch maar opvolgen. Rechtdoor met onze lekkende schokdemper is ook geen optie. Het karrepad naar rechts, strak langs de kilometers lange elektriciteitsdraden is prima. En warempel, echt waar, na en kilometer of 10 bereiken we een brede gravelroad. Wauwww…. waarom staat deze weg op geen enkele kaart en kent onze navigatie deze weg niet. Waar gaat hij heen.. en waar komt die vandaan? Geen idee, maar met 60 km per uur rijden we richting Rakops. Oké, de weg is op sommige stukken ook niet al te best maar dan nog, deze weg is beter dan menig weg welke we gereden hebben de afgelopen weken.
Om 15.30u bereiken we de poort van Rakops River Lodge. Hier hebben we gereserveerd op de campsite. Alleen doet niemand open; het hek zit dicht, we bellen, toeteren en roepen, maar niets. Uiteindelijk klimt Ruud over de poort, niet veel later gaat het hek open. Heeft hij gewoon zelf de poort open gedaan omdat er ook bij de receptie, de keuken en in het verdere gebouw niemand is. Vreemd. Nog maar een rondje en ja hoor, vol verontschuldigingen komt er een vriendelijke dame aan. Ze zat in de bar bij het zwembad en had de bel niet gehoord. Geen probleem, we zijn wel creatief, haha… Op onze plek klappen we de tentjes uit en gaan de zwembroeken aan. Op naar de pool. Brrrr…. dit water is wel heel koud. Jort springt erin, Cas ook en de rest komt niet verder dan de knieën. Koelt voldoende af. Op de rand van het zwembad worden onze drankjes geserveerd en is de WiFi net sterk genoeg om de kwali van de F1 te kijken. Heerlijk relax zo. We bestellen alvast ons eten en tegen 17.30u gaan we douchen, lange broeken aan en naar het restaurant. De filmpjes van internet van deze lodge komen net niet helemaal overeen met de werkelijkheid. Ipv een sfeervolle zaal vol mensen met wijn en lekker eten zitten we helemaal alleen in een soort van kantine onder de felle lampen, haha.. De PR ploeg heeft iig hun best gedaan. En de kokkin ook, blijkt later. We hebben werkelijk heerlijk gegeten. Om 19.00u gaat het restaurant dicht dus verlaten we de zaal. Hout voor het kampvuur is gebracht en dus vuurtje aan en zijn er wederom marshmallows als toetje.
Mijmerend over we allemaal al hebben gezien en kijkend naar de Melkweg sluiten we de dag af.
Nog maar een paar dagen Afrika over…