Vrijdag 19 september 08
Om 03:30u gaat de wekker. Tjonge wat vroeg zeg! Maarja volgens de geleerden bij de busmaatschappij gaat de bus die wij moeten hebben alleen om 04:30u en ergens laat in de middag. Dus ja… dan toch maar opstaan. We gaan vanaf Monteverde met de bus naar de interamericana. Dit is de (snel)weg die door geheel midden amerika loopt. Hier moeten we een uur wachten en dan worden we opgepikt door de Transnica Bus. Hiermee gaan we direct door naar Rivas, Nicaragua.
Na een uur gewacht te hebben komt de bus precies optijd. Gelukkig, dat hadden we eigenlijk al niet verwacht. Nadat de bus stopt stapt de chauffeur uit met de passagierslijst. We staan er niet op. Dus kunnen we niet mee. We laten de tickets zien maar helaas heeft het geen enkel effect. Weg bus… We pakken de telefoon, lang leve de mobiele eenheid. Door het boekingsbureautje word gezegd dat we maar op de volgende moeten wachten. Ik ga niet akkoord wacht dan zullen we ook daar niet op de passagierslijst staan. Ze geven aan 1 en ander uit te zoeken en ik moet 10 minuten later terugbellen. Ondertussen zien we diverse public transport bussen voorbij komen die naar Penas Blancas gaan. Dit is de grensovergang met Nicaragua. Hadden we nu toch maar niet die stomme bus geboekt dan waren we al lang onderweg. Na 10 minuten is er nog geen duidelijkheid en ik hang maar weer op. Opeens staat er een auto voor ons die wenkt dat we in moeten stappen. We snappen er niets van. De oude man kan geen engels en brabbelt iets in het spaans. We stappen maar in en na 3 km rijden stoppen we bij een restaurant. Ondertussen alweer snel het boekingsbureau gebeld om opheldering te vragen. Ze hebben een fout gemaakt en kunnen ons boeken op de bus van 9 uur. De bus van 9 uur uit San Jose, dit betekend dus dat we nog tot 11:15u moeten wachten totdat de bus bij het restaurant is. Ik vraag het nog 3 keer na of het niet anders kan maar helaas het kan gewoon niet. ***** aardig wat nederlandse vloekwoorden vlogen door het restaurant. Dit betekende dat we dus van 8 tot 11:15u moesten wachten. Voor het ongemak boden ze nog wel een gratis ontbijtje aan. Nou vooruit dan maar.
Om 11:20 komt dan eindelijk de bus, we willen instappen maar dat kan nog niet omdat dit de vaste stopplek is van de bus en iedereen hier even naar toilet kan en iets kan eten/drinken. Na 15 minuten kunnen we dan eindelijk. Nicaragua here we come!
Na 2 uur in de bus heben gezeten zien we allerlei vrachtwagens langs de kant staan waar we via de linkerrijstrook langs rijden. Na een kilometer of 2 kan de bus niet meer verder. De chauffeur geeft aan dat 2 km voor de grens staan en niet verder kunnen. We stappen de bus uit en gaan maar eens kijken. Na een 500 meter te heben gelopen komen we iemand tegen die engels spreekt. Het blijkt dat er een vrachtwagen met drugs is gevonden en dat de grens nu dicht zit. Voetgangers mogen er wel door maar hij geeft aan dat we ons moeten voorbereiden op veel politie. We besluiten om terug te lopen naar de bus en onze backpacks op te halen. Onze voettocht begint en na 30 minuten lopen zijn we bij de grens. Bijna geen politie te bekennen dus maar onze stempeltjes gehaald en de grens gepasseerd. Geen probleem! De bus komt waarschijnlijk nog lang de grens niet over dus we besluiten maar een taxi te pakken naar San Juan del Sur. Er is nog een andere backpacker die er ook heen wil en we delen een taxi.
Om 4 uur zijn we in San Juan. We gaan naar een hotel op zoek. Hotel Nina lijkt goed te zijn en we dumpen onze bagage. Na een rondje door de stad vinden we toch een beter hostel. We halen onze bagage op bij Nina en wuiven vriendelijk naar de woedende eigenaresse.
Zaterdag 20 september 08
´s Ochtends lopen we het stadje in om 1 en ander te regelen voor vandaag. Na diverse winkeltjes te hebben afgelopen boeken we het uiteindelijk bij hostel Casa Oro. Vanmiddag gaan we eerst een surfles volgen en vanavond nog een keer de schilpadden bekijken. Snel even terug om iets te eten en dan weer terug om te gaan surfen. Met een 4×4 busje worden we op een verlaten strand gedropt. Er word verteld dat we nu nog niet kunnen surfen omdat het tij nog laag is. Eerst maar even een uurtje zwemmen. Dan begint de surfles. Na eerst iets uit gelegd te heben over de techniek gaan we het water in. De instructeur staat in het water en wanneer er en goede golf komt geeft het de surfplank een duw en mogen we proberen er op te gaan staan. Na 2x met mijn handen te hebben gepeddelt probeer ik op te staan. Tjonge jonge das lastig. Het evenwicht ben je zo kwijt en ik ga weer kopje onder. Ester zie ik in de eerste paar keren al rechtop staan. Die is dus duidelijk een stuk behendiger. Na een paar keer lijkt het toch iets beter te gaan en kan ik een paar keer staan. Helaas is het maar van korte duur en al gauw krijg ik er de smoor in. Ester heeft er nog wel flink lol in dus we gaan nog maar even door. Na 2 uur geprobeerd te hebben en na 6 liter zout water te hebben ingeslikt heb ik er genoeg van. De les zou eigenlijk maar 1 uur duren dus hij heeft ons ook al gematst. We bedanken hem vriendelijk en pakken dan een busje terug naar San Juan. Hier aangekomen snel even douchen en een boterhammetje eten en dan weer terug voor de turtletour.
Bij aankomst in het Casa Oro Hostel zitten er al diverse mensen klaar. Eerst krijgen we een presentatie te zien over de schildpad en hoe deze zich voortplant en eieren legt op het strand. Daarna een uur in een busje. Als sardientjes in een blikje. Na een uur in de bus te hebben gezeten zijn we in het natuurpark aangekomen en lopen we naar het strand. De schilpadden die we hier gaan zien zijn een stuk kleiner dan de groene uit Tortuguero. Dit zijn namelijk de Olive Ridley schildpadden. De gids loopt het strand op en al snel heeft ze er 1 gevonden. Zonder moeite graaft ze met haar handen de eierkuil open zodat we wat foto´s kunnen maken. Belachelijk dat ze dit voor toeristen doen. Als de schildpad het strand verlaat mogen we nog een foto maken. Te zot voor woorden. Tevens lopen er op het strand allerlei mensen met witte lampen naar schildpadden te zoeken. Aangezien schildpadden hierdoor afgeschrikt worden hoort het eingelijk met een rode lamp. Hier zijn ze minder gevoelig voor. (Hulde aan de mensen in Tortuguero, die wel weten hoe het moet!)Na een uurtje op het strand te hebben doorgebracht gaan we terug naar het busje, net optijd aangezien er een fikse bui losbarst. Door die bui kunnen we halverwege de tocht terug niet de rivier doorsteken omdat er nu een kolkende modder massa is ontstaan. Een half uur later is dit minder en komen we er met de 4×4 weer door. Moe maar voldaan komen we na 1.5 uur weer terug in ons hostel. Slapen!
