Zondag 09 september: Het is een echte zondagochtend en beter. We ontbijten met vers stokbrood, aardbeien en watermeloen. In het ochtendzonnetje op een picknickbank met een uitzicht op prachtige rode bergen. Een goed begin! Na de boodschappen zijn we op weg. We zijn aardig ingeburgerd inmiddels, met allebei een ‘grote’ beker koffie/ thee in de hand voelen we ons al van die halve Amerikanen, haha… Onze autorit voert ons richting Monument Valley. Tegen lunch tijd maken we een klein ommetje naar Gooseneck Viewpoint. Op de enorme vlakte is ineens, zo uit het niets, een geweldige Canyon te zien die zich met grote slingers door het landschap boort. Verbaasd zijn we. Onder het genot van een bammetje laten we het landschap tot ons doordringen. Niet veel later zitten we weer in de auto en nadat we Mexican Hat (tja, met fantasie halen we hier wel een sombrero hoed uit) zien we in de verte de enorme, herkenbare rotsen van Monument Valley boven de vlakte uitsteken. We komen in de buurt. Tegen 14.30 uur bereiken we het Visitor Center. We winnen wat info in en besluiten (op advies van een aantal mensen van het thuisfront) toch voor een georganiseerde 4×4 tour te gaan. Alles is groot in Amerika, niet alleen de enorme rotsen hier maar ook de prijzen. Nadat we $80,00 p/p hebben betaald (gewoon op straat, want een fatsoenlijk hokje hebben die Nevajo indianen nog niet gebouwd van alle inkomsten) besluiten we nog even rond te lopen, schoenen aan te doen en een extra toiletpauze in te lassen voor we aan de tocht beginnen. De Sunset tour (die overigens op elk gewenst tijdstip gehouden kan worden, ook om 15.00 uur ‘s middags..??) schijnt immers het mooist te zijn i.v.m. het licht. Zo gezegd, zo gedaan. Tegen vieren rijden we de valley in. We stoppen regelmatig en onze gids verteld van alles en nog wat. De helft nemen we voor lief aan, maar de tocht wordt er niet minder mooi door. Prachtige Mesa’s, Totumpalen, Arches en rotsen in allerlei vormen (draak, troon met koning, olifant, kameel, dansende indiaan) trekken aan ons voorbij. En voor we het weten zitten de ruim twee en een half uur erop en zijn we een hoop verhalen en foto’s rijker. ‘t Was een super tocht, dat we de hobbels en bobbels en het stof voor lief nemen. Na de verplichte fooi genieten we bij het Visitor Center nog even van het uitzicht op de bekende Vuisten bergen zo in het ondergaande zonlicht. Nog voor deze volledig achter de bergen is gezonken rijden we naar de camping iets verderop. Ons tentje staat nog net voordat het donker wordt. We koken spaghetti en laten ons karige maaltje goed smaken. Nog even nakletsen voor we de dag afsluiten.
Maandag 10 september: De wekker gaat, de stortdouche haalt het slaap uit onze ogen en een ontbijtje doet ons voldoende ontwaken om aan een nieuwe dag te beginnen. De Antelope Canyon en Grand Canyon staan op het program. Omdat het middaguur het beste tijdstip is om de Antelope Canyon te bezoeken hebben we tijd voor een korte ochtendwandeling in Nevajo National Monument. Via een kort voetpad hebben we uitzicht over de Anasazi-ruïne Betatakin. Een serie oude huisjes die tegen de rots zijn aangebouwd in een tijd ver voor ons. Leuk maar niet heel bijzonder. Al snel zitten we weer in de auto. Om precies 12.00 bereiken we de Antelope Canyon. Als we heel snel zijn kunnen we nog mee met de tour van 12.00. Kost wel $15.00 meer dan de toer van 13.00 uur. Hmmm, lang hoeven we niet na te denken. Het licht waarvoor je betaald zal vandaag niet optimaal zijn. Er zijn meer wolken te zien dan zonnestralen, helaas. De tour van 13.00 uur dus. Hebben we nog mooi even tijd om te eten. Helaas hebben ook hier de Nevajo indianen niet bedacht een paar bankjes neer te zetten zodat je buiten kan eten. Echt, we verbazen en irriteren ons aan het verschil. Alles tot nu toe is zo mooi verzorgt, overal een ingang waar je een krantje met info krijgt, een Visitor Centers met vriendelijke mensen die van alles kunnen uitleggen, schone toiletten op elke ondenkbare plek, betaalbaar (de parken enzo) en dan die Indianen. Ze hebben maar een klein stukje land, maar daar maken ze dan ook grof misbruik van. De entree is drie keer zo duur, geen picknickareas (laat staan een bankje) en de toiletten moet je met een vergrootglas zoeken, al heb je ‘m snel gevonden als je je neus achterna gaat. Wat ranzig… Info geven ze niet, vriendelijkheid is zelfs niet te koop en je staat af te rekenen onder een houten afdakje wat van ellende bijna in elkaar zakt. Maar we doen het ermee. De plaatjes van de Antelope Canyon zijn namelijk indrukwekkend. Na de boterham (die we in de auto nuttigen) stappen we in de 4×4 om de 3.5 mile tocht naar de ingang af te leggen. Omdat ik zwanger ben mogen we voor instappen i.p.v. achter in bak. Wat een mazzel. De weg is echt één grote zandbak, amper door te komen en als ons kind geen hersenschudding heeft opgelopen door al het gehobbel en gebobbel dan hebben we geluk gehad. Ongeschonden bereiken we de ingang van de Canyon. Wat een drukte, aan toeristen geen gebrek in ieder geval. Onze driver is meteen onze gids en al snel wordt duidelijk wie thuis de baas is… haha, wat een geweldig mens! Indiaans uiterlijk, zo dik als een gemiddelde Amerikaan, tuinbroek aan en ze is niet op haar mondje gevallen. We worden gecommandeerd haar te volgen. Als ze zegt dat we moeten lopen, dan is het ook tijd om te lopen, als zij zegt foto, dan worden er foto’s gemaakt, als ze haar hand uitsteekt; dan geef je je fototoestel af en als ze zegt dat je in de weg staat dan maak je heel snel dat je aan de kant gaat. Duidelijk..!! We hobbelen ruim een uur achter onze dame aan, maken foto’s en verbazen ons elke seconde over het mega indrukwekkende uitzicht dat ook elke seconde anders is. Adembenemend hoe mooi! Kan het niet anders omschrijven. Op de terugweg krijgen we iets meer vrijheid en mogen in ons eigen tempo terug wandelen naar de jeep. Wij lopen achteraan en hebben het geluk dat we heel even nagenoeg alleen in de Canyon staan. Liepen we de heenweg nog als sardientjes in een blikje, lopen we nu helemaal alleen. Wat een rust en wat een uitzicht. Wauwwww!! Aangekomen bij de jeep krijgen we een complimentje van de gids dat we genoten hebben, de anderen van onze groep kijkt ze boos aan. Wat waren jullie snel, te snel. Jullie hadden net zo moeten doen als deze twee mensen. Genieten, kijken en foto’s maken. Zo dan weet je het!! We stappen weer in en zo stil als onze gids/ driver de heenweg was zo spraakzaam is ze nu. We kletsen wat, komen vast te zitten in het mulle zand, komen weer los en kletsen weer verder. Zo werd deze tocht nog bijzonderder dan dat ie al was. Geweldig, een onvergetelijke ervaring!! Eenmaal in de auto rijden we verder naar Lake Powell aan de rand van Page. Hier hebben we uitzicht op de Glen Canyon Dam en het meer. We zijn weinig onder de indruk. Misschien dat het weer ook mee speelt. De wolken met het waterige zonnetje hebben plaats gemaakt voor een massaal grijze lucht, het waait en de temperatuur begint behoorlijk te zakken. Brrr, de tocht naar de Grand Canyon ziet er niet echt hoopgevender uit. Helaas, het wordt alsmaar erger. Uiteindelijk valt het met bakken uit de lucht en is het uitzicht slechts enkele meters. We twijfelen of we wel door moeten rijden maar al discussiërend komen we al een heel eind. We besluiten dan ook om het er maar op te gokken. Aangekomen in Grand Canyon Village beproeven we ons geluk in The Bright Angel Lodge. Er is nog een kamer vrij op de rand van de Canyon. Slechts $125,00 voor een nacht, een koopje! Omdat het laat is (bijna half acht) en de puf eruit besluiten we het maar te doen. Een beetje zeer doet het wel. Een campingplekje in het park kost slechts $18,00. Maar ja, daar is het nu echt te nat en koud (12 graden) voor. Nog voordat we onszelf laten verleiden tot een douche of bed slepen we ons zelf naar het restaurant. En dat blijkt geen verkeerde keuze. Een heerlijk soepje met vervolgens een steak voor Ruud en een kippetje voor mij was het een voortreffelijke maaltijd. Terug op de kamer wacht ons een heerlijke douche en even ploffen we neer in de enorme fauteuils op onze kamer. Heerlijk! Nu alleen het bed nog proberen.
Dinsdag 9/ 11/ 2012: Heerlijk geslapen. Het is eigenlijk zonde om er überhaupt uit te komen. Maar ja, als de housekeeping op de deur klopt lijkt het toch echt tijd. Nu denken jullie zeker dat het na elfen is maar helaas. Men is hier gewoon errug vroeg. De wekker geeft 08.15 uur aan. Niets om ons voor te schamen dus. We maken nogmaals gebruik van de douche en ontbijten op de kamer met de voorraad uit onze koelbox. Een blik naar buiten leert ons dat een lange broek en een jas geen overbodige luxe zal zijn. De lucht is grijzer dan grijs en de wolken hangen laag, heel laag! De Grand Canyon kon wel eens kleiner voor ons worden dan we dachten. Haha.. Eénmaal bij het Visitor Center bekijken we eerst de film over de Grand Canyon. Vierendertig minuten prachtige natuur in sneltreinvaart. Hebben we het in ieder geval gezien. In het echie gaat het ‘m niet worden. En die geplande helicopter vlucht laten we ook maar zitten. Jammer van het geld. Helaas, da’s toch wel een dingetje waar ik me enorm op verheugt had. In plaats daarvan lopen we kort over de Rim (afgrond) van de Grand Canyon ter hoogte van de Village en stappen daarna snel in de auto om richting het oosten te rijden. Onderweg maken we een paar pitstops op de uitkijkpunten maar veel meer dan een glimp tussen de wolken door vangen we niet op. Jammer.. De ruitenwissers draaien overuren en in plaats van de airco staat nu de verwarming in de auto aan. Tijd om te vertrekken. Langzaam laten we Grand Canyon achter ons en rijden richting Flagstaff. Helaas is het weer hier niet beter dus zetten we onze tocht voort. Een enorme kronkelweg lijdt ons door een prachtig stuk natuur. Bos en rotsen wisselen elkaar in een rap tempo af. Super, alleen jammer dat nog steeds de wolken en regen het verpesten. Tegen vijven bereiken we Sedona en houden we het voor gezien. We checken in in een Motel, de temperatuur is dan wel gestegen naar een graad of 15. We vinden het niet motiverend genoeg om te campen. Sedona blijkt een erg op toeristen ingesteld dorp te zijn. Tig boetique’s met sieraden en andere prullaria. Heerlijk om even doorheen te struinen voor we ons bij de Foodcourt neerzetten voor een maaltijd. Ondanks dat we geen honger hebben smaakt het verrassend goed. Terug in het Motel vermaken we ons nog even op internet. Alle sites t.a.v. de verkiezingen worden geraadpleegd. Normaal zijn we ook niet super voorbereid maar dit jaar is het wel heel belabberd gesteld met onze politieke kennis. We vertrouwen op de kiessites en laten Sander weten wat ie voor ons mag stemmen. Dat de beste moge winnen! Om 23.00 uur zoeken we ons bed op. Nog een nachtje genieten van een echt bed!
