Zondag 30 augustus 2009
Dag 3 alweer. Via wegnummer 33 rijden we van Salta naar Cachi. Volgens de LP een spectaculaire weg. En dat is het. Half om half gravel om asfalt. Wat een genot is dat asfalt zeg. Je gaat het zowaar waarderen!!
Halverwege loopt de weg door het National Park Los Cardones heen. Echt spectaculair. Wat een uitzichten, kleuren en rotspartijen. Weer volgen vele kodak momentjes. We gaan van de weg af en dalen (veeel) af naar een uitzichtspunt en nog iets verder waar het alleen maar mooier wordt. Dit is echt genieten… Een zorg.. hoe komt die Corsa de berg weer op..!! Het antwoord: veel gas, nog meer gas, in z´n 1 en duimen. Het is voldoende. Bijna boven geven we de motor wat rust en genieten wij van een croissantje. Wat een leven….!
De weg gaat verder en tegen drieen staan we in Cachi. Bijna uitgestorven en ook de LP geeft aan dat het met name de omgeving is die maakt dat je hier stopt. Aangezien Cafayate (voor morgen op de planning) nog best ver is (over onverharde wegen) besluiten we door te rijden. Kijken hoever we komen!
Nou toch nog best ver. Maar zo´n 85 kilometer voor de eindstreep geeft de auto het antwoord. Psssssssttt.. Lekke band. We gaan het niet halen..! Oeps. Ooit eerder een band vervangen? Nee, jij? Nee! Oke, op goed geluk dan maar. Ruud heeft net de bouten een beetje losgedraaid als ik in de gebruiksaanwijzing heb gevonden waar de krik geplaatst moet worden. Appeltje eitje… de auto kan de lucht in! Dan worden we gepasseerd door een van de drie auto´s die we vandaag zijn tegengekomen. Ze vragen, uiteraard in het spaans, of het lukt. We kijken wat bedenkelijk en de man stapt uit. Binnen 10 minuten zit de nieuwe band erop en kunnen we weer inladen. Ruud enigsinds gefrustreerd omdat hij de overtuiging had dit zelf ook wel te kunnen. Nog een foto dan en weer verder.
Het eerst volgende gehucht is Angastaco. Het ziet er goed uit en ook het hostel heeft plek. Ja wat wil je in zo´n gehucht. Uitladen en naar het eerste de beste tankstation. Op zoek naar een nieuwe band. Toch eerst maar even bellen met onze CBO car rental. Hij geeft aan dat een nieuwe band kopen niet gaat. Alleen in Salta zijn banden te koop! Jaja. Maar wat als.. dan komen ze een nieuwe band brengen. Daar moeten we dan maar op vertrouwen. Evenals dat je telefoon het in the middle of nowhere doet!
We gaan op zoek naar een restaurantje. Wat nog niet zo gemakkelijk is. Het eerste oog leek het heel wat dit gehucht maar het blijkt nix. Er hangt een bordje met toerist information, dus ik klop aan. Een lief schattig mannetje doet open en ik brabbel in mijn beste twee woorden spaans of er een restaurant is hier. Ja hier, zegt de man. Oke. Dat had ik er nog niet vanaf gezien. Ik beloof later terug te komen. Hij verteld nog dat ik dat zeker moet doen en dat ik weer aan moet kloppen. Komt helemaal goed…
We kleden ons om en komen dan twee poolse lotgenoten tegen. Ook op zoek naar eten. We vertellen over ´ons´ mannetje en ze besluiten mee te gaan. Aangekomen is het mannetje (Leonardo) dolblij en prijst ons zijn eten aan: Empanadas of carne of allebei. Ach, doe allebei maar. Een hoop gestommel vanuit de keuken, maar dan arriveren de empanadas. Deeg met een vulling. Dit keer vlees met groenten. Tenminste zo zien de kleuren eruit. Het smaakt goed. En ook de zelfgemaakte wijn met iets teveel alcohol percentage smaakt na enkele slokken best aardig! Dan het vlees. Bot, heel veel bot met vet en een beetje vlees. Echt mijn favoriet. Tegenover mij aan tafel kijken ze al even verrukt als ik. Aan het hoofd van de tafel staat een glunderende Leonardo. Zo trots. We beginnen. Het vlees is iig botergaar. Ziek zullen we er niet van worden. Het kan ermee door en de frietjes zijn wel heel lekker.
Als Leonardo met zijn gitaar zijn complete repetoire liedjes ten gehore brengt klappen we mee en voeren we ondertussen de hond. Zo dat was heerlijk.
Na we zijn hele repetoire hebben gehoord en zijn complete verzameling ansichtkaarten uit alle windstreken hebben bekeken rekenen we af. Geen geld. Nog nooit zo goedkoop gegeten. We geven een vette fooi en vertrekken. Drie zoenen, want dat doen ze in Nederland!
Geweldig! Wat een avond…
Nog een potje Yatzee en dan lekker ons bed, nou ja badkuipje, in. Echt die matras mag geen naam meer hebben!
