Vrijdag 14 september; We hebben verrassend goed geslapen allebei zo op dat grind vloertje. Maar om 07.00 uur wekt de zon ons ruw uit ons schoonheidsslaapje. Wat is het alweer warm. Maar ja, dat valt te verwachten hè zo midden in de woestijn. We staan dus bijtijds naast onze tent, nemen een douche, klappen in en ontbijten. Om goed 08.30 uur rijden we de camping af. We hebben een lange saaie tocht over de autobaan voor de boeg. Via Phoenix rijden we richting het westen, eindbestemming Joshua Tree NP. Het enige wat de ééntonigheid doet onderbreken is de lunch. Maar eigenlijk zijn we blij dat we weer in de auto zitten. Wat een temperaturen hier zeg. De thermometer geeft alweer 107 graden Fahrenheit aan, da’s al gauw zo’n 42 graden Celcius. En ik kan je met zekerheid zeggen, da’s wat aan de warme kant! Om 15.30 uur bereiken we eindelijk het park aan de zuidkant. Geen enkele kaart geeft aan dat je er vanaf hier in kan. Maar we vertrouwen regelrecht op onze reisgids, de Lannoo uit 2005. En ja hoor; hij heeft gelijk. Er is zelfs een info center bij deze ingang. We krijgen wat uitleg en beseffen dat we keuzes moeten maken. Alleen de weg door het park heen is al ruim 60 mile. Om alles tussentijds te bekijken en nog een klein ommetje met de benenwagen te maken kost zo een uur of twee/ drie extra. Dat wordt dus krap. Aangezien het om 19.00 uur donker is en je het park moet hebben verlaten (tenzij je op de camping staat, maar daar hebben we even geen zin in, die douche vanavond is meer dan welkom). Snel gaan we op weg. Op een paar pitstops na, is onze eerste echte stop bij de Cacti Garden. Heel typisch, we rijden door een nogal ééntonig kaal landschap en ineens staan er een heleboel cactussen op elkaar gepakt. Alsof ze geplant zijn. Maar het is een NP dus we gaan er maar vanuit dat de natuur zijn gang is gegaan. De cactussen zijn echte schatjes en errug fotogeniek. We lopen een klein deel van de route voor we terugkeren naar de auto. Volgende stop Skull Rock. Zoals al eerder opgemerkt; er is niets mis met de levendige fantasie van de Amerikanen. Je bent blij dat er een bordje bij de hoop stenen staat, anders rij je er zo voorbij, haha..!! Een paar foto’s en mijlen verder hebben we de grens tussen de Lower Dessert en Upper Dessert gepasseerd. En het verschil is zichtbaar. Het vrij kale, heuvelachtige landschap heeft plaats gemaakt voor enorme rotspartijen en Joshua Trees in alle maten en soorten. Wauw, in het boek stond wel dat het noorden van het park mooier was, maar dat het verschil zo groots was hadden we niet verwacht. Niet veel later staan we bij een uitzichtspunt. Het is er knetterdruk dus je verwacht heel wat. Helaas, we vonden het geen foto waard. Veel te wazig en kleurloos. Terug in de auto dus. Onderweg maken we een paar korte stops om de Joshua bomen op de foto te zetten. Ze zijn echt bijzonder. En zo met z’n allen bij elkaar in een enorme valley met her en der een paar grote rotsformaties maakt het het plaatje compleet. Het is bijna 18.15 uur als we aankomen bij de Hidden Valley. We lopen een stukje tussen de rotsen door en zien dan inderdaad een enorme valley waar op dit moment de laag staande zon precies in schijnt. Prachtig. De wandeling van ongeveer een uur stellen we wegens tijdgebrek uit tot morgen. Het is tijd om een slaapplek te gaan zoeken. Een kampeerplekje is helaas niet te vinden dus zoeken we een motel uit. Nadat we onze spullen hebben gedropt stappen we weer in de auto. In de plaatselijke Saloon, met karaoke, eten we vis. Ja ja mensen, mijn eerste vrijwillig bestelde en betaalde vis is een feit. En hij smaakt ook nog goed ook. Om de dag helemaal goed te eindigen dompel ik mezelf onder in een bad. Pure ontspanning, Ruud op de laptop ernaast. Zo zijn we allemaal tevreden. Loom en volledig gebroken kruipen we onder de lakens. Slaap lekker!
