Vrijdag 13 mei:
Vandaag worden we wakker in Ho Chi Minh city. Door de Vietnamezen wordt deze stad nog altijd Saigon genoemd. Als we het ontbijtje achter de kiezen hebben lopen we de stad in. Ons doel is om een tour te regelen naar de Cu Chi tunnels en het vervolg van onze reis naar Cambodja. Gelukkig is het niet echt een probleem, het stikt hier letterlijk van de tour bureau’s. Bij een aantal hiervan vragen we even naar het programma en natuurlijk de prijs. En dan moet je een keuze maken hè. Best lastig. Uiteindelijk kiezen we voor Sinh cafe, recommended bij LP.
Tot de lunch slenteren we door de straten van Saigon en bezoeken we de markt. Hmm, valt toch een beetje tegen. Van velen hadden we gehoord dat deze stad leuker is dan Hanoi. Maar geef mij maar Hanoi met z’n Old Quarter, een super gezellige chaotische drukte! Saigon is gewoon een stad.
Tijdens het eten verrassen we eerst Linda en dan Sander met een belletje. Je trouwt maar één keer (als het goed is)! Gefeliciteerd…
Als we op weg zijn naar het War Remnants museum begint het ineens keihard te regenen. Toch maar een taxi. Aangekomen belanden we in een wereld die zich afspeeld tussen 1954 en 1975. De oorlog tegen de Amerikanen. Tja en dan wordt je toch weer even stil. Je weet inmiddels wel wat er heeft afgespeeld maar als het dan door middel van foto’s aan je getoond wordt… Waar ik echt van ondersteboven ben zijn de foto’s waar de Amerikaanse soldaten vol trots naast een zojuist vermoorde vietnamees staan. Walgelijk.. En dan de teksten. De mensen hadden maar één doel, alles wat leeft leeft niet meer als jij er geweest bent. Complete dorpen met onschuldige burgers zijn uitgeroeid. Dat bedenk je toch niet!
Het jammere van dit museum is wel dat alleen de oorlog tegen de Amerikanen wordt belicht. Ik bedoel, wil het niet goedpraten wat zij hier hebben aangericht. Elke druppel chemische rotzooi (van de 90 miljoen liter die ze hebben laten vallen) is er één teveel. Net als de 2 miljoen onschuldige burgers (van de in totaal 3 miljoen vermoorde Vietnamezen) die omgebracht zijn. Maar je mag er toch vanuit gaan dat de Fransen in 1883. ook niet met een bos bloemen het land binnen zijn komen vallen en het al die jaren met de mantel der liefde hebben bezet. En dan nog de Vietnamezen zelf. Noord en zuid zijn ook niet altijd even lief met elkaar omgegaan. Geen woord hierover. Alleen de Amerikanen die… Gemiste kans voor zo’n museum.
Genoeg ellende. Het is nagenoeg droog als we met sluitingstijd het pand verlaten. Langzaam slenteren we terug naar ons hotel. Onderweg drinken we nog iets in een cafeetje en kletsen we na over de indrukwekkende middag.
‘s Avonds is de puf eruit en eten we vlakbij het hotel. En als de was bij elkaar gezocht is, is het tijd om te gaan slapen.
Zaterdag 14 mei:
De Cu Chi tunnels. Om 8.00 uur rijden we met de bus de stad uit. Onze gids, een jong ding die zichzelf errug grappig vindt (en af en toe ook wel is) verteld honderduit over Vietnam en het doel van vandaag.
Wisten jullie bijvoorbeeld dat Saigon 7 miljoen brommertjes telt. Dat zijn net zoveel brommertjes als inwoners van de stad.
En dat de Vietcong enkele mensen geëerd heeft met de woorden: American killing hero’s! Hoe ongepast (het neigt naar dezelfde arrogantie als de Amerikanen op de foto’s gisteren).
De huidige jonge generatie Vietnamezen geen haat meer koesterd jegens de Amerikanen. Ondanks dat zij nog wel met de gevolgen van Agent Orange en Napalm iedere dag in hun omgeving zien.
Na anderhalf uur komen we aan. Eerst een film en dan over het terrein om te eindigen onder de grond. Indrukwekkend, opnieuw. Die Vietcong heeft aardig wat venuftige trucjes uitgehaald. Ze hadden geen moderne wapens zoals de Amerikanen. Maar dat wil niet zeggen dat je niet goed de pineut was als je in een val liep. Creepy! Als we zelf nog even in een ondergrondse tunnel hebben verstopt, wat is het krap (zo konden de Amerikanen er niet door na alle Mc Donalds (grapje van de gids), is het tijd om de echte tunnels door te kruipen. Wat een verschil met Vinh Moc in de DMZ. Die zijn gebruikt om in te schuilen. De Cu Chi tunnels zijn naast de bescherming die ze boden vooral gebruikt om vanuit te vechten. Al hurkend en kruipend leggen we de meters af tot we weer daglicht zien. Als afsluiting schieten we zelf een aantal keren met een AK-47! Ruud vindt het geweldig.. Hij is helemaal in z’n nopjes (carrière switch??). Geweldig. Hierna is het alweer tijd om terug te gaan.
Tegen 14.00 uur bereiken we het centrum. Geeft ons nog mooi de tijd om de rest van de middag te besteden aan het Independence Palace. Leuk om te zien maar de film die in de kelder gedraaid wordt maakt het het meest interessant. Enkele puzzelstukjes over de historie van Vietnam vallen nu op zijn plek. Wel handig, zo aan het eind van onze Vietnam reis. Haha…
Daarna lekker douchen en eten. Alweer de laatste avond in Saigon. Te laat liggen we in bed.
