Zaterdag 21 mei:
Opstaan en na een stevig ontbijt is het tijd om te vertrekken. Met tuktuk en gids gaan we op weg naar Angkor Wat, het grootste religieuze bouwwerk van de wereld. Als we een drie dagen pas inclusief pasfoto hebben bemachtigd rijden we het enorme complex op. Niet veel later vangen we alvast een glimp op van de Angkor Wat tempel. Een inmens groot gebouw wat we aan het eind van de dag zullen bezoeken. Staat de zon er beter op voor de foto’s, volgens onze gids. Helemaal goed. Wij starten bij de South Gate van Angkor Thom. Dit complex heeft meerdere ingangen en bevat ook meerdere tempels. Meteen staren grote, uit de rotsen gehakte, gezichten ons aan. Machtig. De eerste tempel die we beklimmen is Bayon. De tempel van de gezichten. Het zijn er veel. 54 Torens met elk 4 gezichten. Onze gids verteld honderduit en als we de helft verstaan en gesnapt hebben is het veel. Maar dat mag de pret niet drukken. We maken superfoto’s (al zeggen we het zelf) en wandelen rond. Na Bayon volgt het Royal Palace. Dan terug in de tuktuk die ons via een aantal kleinere tempels naar Ta Prohm (de Tomb Raider Tempel) brengt. Hier heeft Angelina Jolie enkele jaren geleden rondgerend voor deze film. Helaas is ze er nu niet meer maar de tempel aan zich is ook prachtig. Delen zijn overwoekerd door jungle. Het levert weer enkele mooie plaatjes op. En het waant ons terug in Tikal, Guatemala. Na deze tempel van binnen en buiten te hebben gezien is het tijd om onze magen te vullen. We kiezen voor een typisch Cambodjaans gerecht, fish en chicken Amok geserveerd in een kokosnoot. Klinkt goed, maar is werkelijk niet te eten. Die in Phnom Pen was niet super maar hier…. Aan de droge rijst zit nog de beste smaak. Op weg maar weer. Onze tocht voert langs enkele kleinere tempels om dan aan te komen bij het hoogte punt: Angkor Wat!
Misschien waren onze verwachtingen iets te hoog gespannen want als we voor de poort van dit inmense bouwwerk staan, zijn we maar matig onder de indruk. Ja het is groots en ja het is een bijzonder bouwwerk maar de buitenmuur ontneemt een groot deel van het zicht op de eigenlijke tempel en dat deel wat je wel ziet staat deels in de steigers met een afgrijselijk fel groen doek. En dat al vanaf 2003! Zonde. Eenmaal binnen ben je het overzicht al snel kwijt. Het is groot en op veel plekken zijn ook hier onderhouds-/ restauratiewerkzaamheden aan de gang. Onze gids legt veel uit over met name de tekeningen die in de muren zijn afgebeeld. Complete verhalen staan hier op de muur. Maar echt een goede indruk over wat alle torens en ruimten hebben betekend krijgen we niet. Enigsinds teleurgesteld verlaten we Angkor Wat. Als onze gids vervolgens voorsteld terug te gaan naar het hostel zijn we verbaasd. De Elephant Terraces en de zonsondergang hebben we nog niet gehad maar hoort wel bij deze tour. Het is duidelijk. Onze gids heeft geen zin meer vandaag. Morgen moeten we maar weer gaan en de tuktuk chauffeur vragen langs de Terassen te rijden. En die zonsondergang besluit ze, is toch niet de moeite waard met de bewolking. We zijn verbaasd, stribbelen nog wat tegen maar een klein half uurtje later staan we voor het hostel.
Hier ontmoeten we meteen Michiel. Inmiddels gearriveerd uit Kompong Thom. Al kletsend voegt Koen zich bij ons. En als het bijna 17.00 uur is en de zon hoog aan de hemel staat besluiten we met z’n vieren een tuktuk te nemen naar een heuvel tussen Angkor Wat en Angkor Thom voor een verpletterende zonsondergang. Nou ja, verpletterend is ie niet helemaal en het is een beetje druk maar wel de moeite waard. Dan terug naar het hostel voor een verfrissende douche want het was weer warm vandaag, heel warm. Zeker boven de 35 graden. Dan met z’n vieren de stad in om te eten. Het wordt een Cabodjaanse bbq. Een soort hotpot waar je in het midden vlees kan bakken en rondom kook je noodles en groenten. Heerlijk, vooral de kangaroe en de krokodil smaken verrassend lekker. De slang is ietwat taai maar goed van smaak. Tja, je moet het een keer proberen.. Goed gevuld verlaten we een paar uur later het restaurant. Op naar ons bed. Morgen om 05.00 uur weg voor de zonsopgang… Wat een tijd!
Zondag 22 mei:
Wauw wat is het vroeg. Dit is geen tijd voor een mens om op te staan. Maar we zijn niet de enigen. Het halve hostel is al op en ook de straten van Siem Reap vullen zich met tuktuk’s en mensen die aan hun conditie werken. Aangekomen bij Angkor Wat zijn we zeker niet de enigen. We bemachtigen een plekje aan het water voor de tempel. En ja, nu zijn we meer onder de indruk. De weerspiegeling van Angkor Wat in het water, de rode/ oranje gloed van de opkomende zon die de hemel kleurt en Angkor Wat in zijn volle glorie in het midden! Super! Dat hebben ze toch knap gedaan in de 12de eeuw.
Als de zon volledig op is en we de temperatuur voelen stijgen is het tijd voor ontbijt. Daarna splitsen we ons op. Koen en Michiel gaan de kleine tour doen die wij gister hebben afgelegt. Wij gaan voor de grote loop. Onze tuktuk chauffeur is echt een schatje en zo beleefd. Elke keer maakt ie een kleine buiging en begint dan iets uit te leggen over de tempel waar we voor staan. Hij houdt ons continue in de gaten en als we terug komen lopen uit een tempel wenkt hij en kunnen we weer instappen. Verteld ie keurig wat het volgende traject wordt en of alles nog naar wens is. We lijken de koning en koningin wel, zo decadent.
De eerste tempel is Banteay Kdei. Gebouwd in de 13de eeuw, nooit helemaal afgebouwd en nu in een vervallen staat. De tweede tempel (Sra Srang) is een overzichtelijke, kleine tempel met op elke hoek een grote stenen olifant. We lopen rond en na een klein half uurtje stappen we weer in de tuktuk. Het is zo’n 16 km naar Banteay Srei. Een kleine tempel met heel veel details en een vijver aan beide zijden van de ingang. Een plaatje! Op de weg terug stoppen we bij het Landmine museum. Een klein museum opgericht door een man die tijdens de Rode Kmer tijd landmijnen heeft neergelegd. Nadat hij in de jaren tachtig bij het Cambodjaanse leger is gegaan heeft hij zich gespecialiseerd in het opspeuren en onklaar maken van die landmijnen. Hij wist er immers al errug veel vanaf. Uiteindelijk heeft hij tot nu toe al duizenden vierkante meters veilig verklaard. Helaas zijn er ook nog vele vierkante kilometers te gaan en vergen de landmijnen elk jaar nog voor slachtoffers.
Na nog een korte stop bij een familie die uit kokosmelk suikerzoete snoepjes maakt volgen tempel nummer 4 en 5 voor vandaag, de Eastern Baray en Ta Som. En nadat we Banteay Samre hebben bezocht, waar ik me met name de overheerlijke mango, de ananas en de serene rust van kan herinneren, is het tijd voor lunch. Pannekoeken of rijst. Dan is de keuze niet zo moeilijk. Bommetje vol (niet zo’n goede woordkeuze hier tussen de landmijnen) bezoeken we Preah Khan. Vast een mooie tempel met een indrukwekkende bibliotheek maar wij zijn een beetje tempelmoe. Nadat we de Elephant Terrasses (jaja, deze tuktuk chauffeur is nog steeds beleefd) hebben afgestruind gunnen we Bayon (de gezichtentempel van gisteren) nog ้้n blik. Onze absolute favoriet!!
Het is 16.00 uur als we terug zijn in het hostel en we ons weer bij Michiel en Koen voegen, die net voor ons zijn gearriveerd. We kletsen bij, nemen een douche en slenteren de stad in. Nog voor het eten regelen we een boottour naar een drijvend dorp op het Tonl้ Sap meer voor morgenmiddag. Na het eten kakken we volledig in. Het was een lange, maar geslaagde dag.
Maandag 23 mei:
We slapen wat langer uit en beginnen de dag heel rustig. Ontbijten, beetje internetten en kijken naar onze planning. Zo langzamer hand moeten we na gaan denken over onze terug reis en keuzes maken wat we nog wel en niet meer doen. De tijd gaat zo rap!
Tegen het middaguur lopen we de stad in. Eens kijken hoe Siem Reap er bij daglicht uitziet. Mwah, niet heel bijzonder. Er is een markt (shoppuhhh..) en voor de rest heel veel restaurantjes en barretjes. E้n straat is genaamd Pubstreet. Tja, dat zegt genoeg.
Niet veel later zitten we aan onze lunch.
Om 16.00 uur worden we opgehaald met een tuktuk. Deze brengt ons naar het Tonl้ Sap meer. Hier stappen we over op een bootje. De gids legd uit dat het water in het meer tijdens het regenseizoen soms wel met 6 meter stijgt. Dat betekend dat het dorp op het water ook verplaatst van plek. En de mensen langs de rand, die nu nog droog wonen, pakken tijdens het stijgende water letterlijk hun huis (cq. hut) op en wandelen ermee weg tot een droger plekje een paar honderd meter verder land in waards. ‘t Is weer eens iets anders. Op het meer is het een drukte van jewelste. Woonbootjes, winkelbootjes, visboerenbedrijfjes, een krokodillenkwekerij en een school. Als we deze laatste willen bezoeken is het gebruikelijk iets mee te nemen. Prima, op naar de drijvende winkel. Waar we binnen no-time ook weer weg zijn. Wat een woekerprijzen vragen ze hier voor wat instant noodles, een pak schriftjes of een paar podloden. Opsturen vanuit Nederland is goedkoper! Daar trappen we niet in. Rechtstreeks geld doneren aan de school is niet mogelijk. Jammer maar dan gaat het bezoek aan de school niet door. Helaas heeft dit zijn uitwerking op onze gids. He is not amused! Zonder nog een woord te zeggen of ons een blik waardig te gunnen varen we terug. Als hij bij aankomst nog om een fooi vraagt vallen we van verbazing bijna van de boot. Dacht het niet. Verbaasd vraagt hij op zijn beurt waarom niet..? Ach tja…
Gelukkig staat onze tuktuk chauffeur al te wachten en binnen een uur zijn we terug bij het hostel.
Na een verfrissende douche gaan we met Michiel en Koen op zoek naar een plek voor ons afscheidsdiner. Na al die weken van ‘achtervolging’ is vandaag toch echt de laatste keer dat we elkaar gaan tegenkomen. Michiel reist naar het westen richting Bangkok en Nepal. Wij gaan richting het oosten om onze reis te vervolgen in Laos. In pubstreet vinden we de juiste plek. Een ordinaire bbq, met een groot stuk vlees! Afscheid in stijl noemen we dat. Na nog een extra biertje is het tijd op ons bed op te zoeken.
