Nxai Pan en Makgadikgadi NP

Zaterdag 13 juli 2024
Brrrr… die kou in de avond en nacht went niet. Het is rond (of onder) het vriespunt. Een lekkere warme douche doet wonderen en na achten voel je de temperatuur met het kwartier stijgen. Ontbijten en op pad. Vandaag rijden we naar de Nxai Pan. Dit is een gebied wat onder de Makgadikgadi valt en hier bevinden zich de grootste zoutpannen van de wereld. Een redelijk goede weg, met alleen wat potholes, brengt ons naar de Gate van het park. Het is half 3. Het is dus haalbaar om via de Boabab bomen op de zoutpanne naar de campsite te rijden. Na een metertje of 3 blijkt de 4×4 geen overbodige luxe. De weg is eigenlijk een brede woestijn weg. Wat een mul zand zeg. Dit zijn we niet gewend. Het hobbelt en bobbelt en de snelheid wisselt zich in een rap tempo af van 12 km per uur naar bijna 40 kilometer per uur en alles wat ertussen zit. Ik rij en je kan je voorstellen dat de sfeer er niet beter op wordt. Na een paar kilometer stoppen we, gaat er 20% lucht uit de banden en neemt Ruud het stuur over. Als we gedurende 17 kilometer volledig door elkaar zijn geschud nemen we de afslag naar Baines Baobab. De komende 10 kilometer wordt er niet beter op zeg, phoehhh.. Na heel wat kilometers door de middle of nowhere gereden te hebben dat we ons afvragen of die boom überhaupt nog komt, doemt hij voor ons op. Een zoutpanne en drie enorme Baobab bomen. Een prachtig plaatje. Gezien de tijd, die hobbeldebobbel weg neemt meer tijd in beslag dan je lief is, moeten we weer door. Tot groot verdriet van Stan, Cas en Jort. Die vinden het veel te leuk om op en met het zout te spelen.
De volgende 10 kilometer terug naar de hoofd hobbel weg verloopt niet helemaal goed. We zitten vast! De jongens vinden het prachtig, ik ben blij dat Ruud zelf reed en Ruud, tja.. die is chagrijnig. Gelukkig hebben we een schep en een rijplaat. Het kost wat moeite maar we komen los. De laatste 17 kilometer door het mulle zand verloopt hetzelfde. We passeren nog een iet wat boze olifant, maar dan is daar de Gate van de campsite. Gered, de zon is al onder maar het schemert nog. Wederom een prachtig plekje. We staan vooraan en kijken uit over de vlakte. Er is vuurpit aanwezig en iets verderop staat het toiletblok met wc en douche. Wat een luxe. De tentjes zijn zo uitgeklapt en als we aan koken zijn komt er een jakhals kijken. Wat een brutaal ding zeg. Hij staat op een metertje of 5 van ons af en schrikt niet als er 4 hoofdlampjes op hem gericht worden. Iets te gewend aan mensen. We houden hem in de gaten maar als hij al even weg is kom hij snel terug. Na de marsmellows boven het kampvuur gaan we afwassen. Aangezien het terrein niet omheind is gaan we met z’n allen. Om het sanitair blok staat namelijk wel een hek (met stroom erop) en ervoor liggen blokken met hoge punten waardoor olifanten het geheel niet kunnen slopen. Slim! De afwas is klaar maar we kunnen niet terug. Voor onze neus staat een olifant, op zijn gemak staat hij te drinken uit het kleine poeltje naast ons. Fantastisch, alleen Jort vindt het wel wat eng. Zo dichtbij en dan moeten we nog naar de tent. En nog een keer terug voor het tandenpoetsen. Niet veel later passeert de olifant ons en onze tent en kunnen we veilig heen en weer. Met nog meer ervaringen en mooie herinneringen liggen we even later in onze tentjes.

Zondag 14 juli 2024
Het begint al een mooi ritueel te worden; opstaan, douchen indien mogelijk, de stoffige kleren weer aan, ontbijten, inklappen en op pad. Niet ver van de campsite is een waterhole en de kans op dieren is dan natuurlijk aanwezig. Nagenoeg voor de waterhole zien we, nu bij daglicht, zo’n jakhals. Druk fotograferend kijk ik opzij; liggen daar gewoon drie leeuwen. Ik roep en schreeuw ‘leeuwen leeuwen’, maar ja, die grap is natuurlijk al veel vaker gemaakt. Dus niemand is echt onder de indruk. Gelukkig zijn de leeuwen dat ook niet, want die blijven keurig op hun plekje liggen, lopen een keer heen en weer en speciaal voor ons kroelen en spelen ze nog een keer met elkaar. Het is een mooi showtje dat ze weggeven! Puur genieten.. het complete plaatje hoor. Het is een redelijk groot waterhole en waar je kijkt staan er wel dieren; wildebeast, impala’s, heartebeast, springbokken, struisvogels en natuurlijk de jakhals. Een kodakmomentje..!
We rijden nog een stukje verder maar dit geeft geen extra’s meer dus besluiten we terug te gaan. Nog één keer via de waterhole, nog een paar foto’s van de leeuwen en dan door. net voor de campsite van vannacht loopt er nog een olifant door ons beeld. Plaatje compleet, op die cheetah na dan. Die zou hier ook zitten maar geen spoor van dit prachtige beest te bekennen.
De 35 kilometer lange mulle zandrit staat weer voor ons… fijn! Een uurtje hobbelen en bobbelen. Oke, gas erop en gaan, poging 2 voor mij. Slechts 1 stuurfoutje waardoor we dwars in de berm en muurvast staan. Ruud is al geoefend; met de schep en de rijplaat in de achteruit en we staan weer recht. Tegen 13.30u staan we weer bij de Gate. We schrijven ons uit en rijden naar de Gate van het Makgadikgadi NP, zo’n 60 kilometer verderop. Een compleet ingestorte Gate en niemand te bekennen, hmmm… Eerst maar even een toilet opzoeken en een paar keer toeteren. Ja hoor, een slaperig mannetje komt uit en huis verderop aangelopen. Mooi, registreren en op pad. Het is nog wel wat kilometers naar onze campsite. En als de weg net zo ideaal is als afgelopen dag.. Gelukkig, 4×4 is niet overbodig maar het is een prima weg. Op een paar verdwaalde struisvogels na komen we niets of niemand tegen. Om 16.45u bereiken we de campsite. Wederom een prachtig en uniek plekje. Met onze neus op de zoutpan. Er is in een straal van 10 kilometer geen mens te bekennen. We zijn echt in de middle of nowhere! Elke keer als je denkt dat het niet mooier kan wordt hij toch weer geëvenaard.
We maken mooie foto’s met de jeep op het zout, Stan, Cas en Jort al spelend en rennend over het zout en wij genietend van de prachtige omgeving. Geluksmomentjes.. al is dat al bijna onze hele reis!
We rijden naar de campsite en nadat de tentjes staan genieten we met cola en chips van de rust! Net voor de zon ondergaat gaan we de zoutpanne weer op. Niet zo mooi als gedacht maar toch mooi. Ons potje; rijst met kipworstjes, worteltjes en een blikje prut smaakt weer voortreffelijk. Zoals elke avond wordt het vuur weer opgestookt en komen de marsmellows op tafel. Onze drie jongens redden zich inmiddels prima in de wildernis! Gewapend met een hoofdlampje wordt de omgeving gescand op dieren en dan gaan de lampjes uit. Kunnen we de Melkweg zien? Net als gisteren… Zeker! Althans, we denken dat we de Melkweg zien. Fantastisch… Cas volledig in zijn element. Jort boos omdat de lampjes uit moeten. Haha.. verschil moet er zijn.
Tandenpoetsen bij de boom (alleen een ranzig toilet ofwel gat in de grond en een bucketshower hier aanwezig) en lekker op bed. ‘s Nachts wordt ik regelmatig wakker door het geklets van Cas. Het mannetje heeft heel veel te verwerken! Mooi.

Maandag 15 juli 2024
Om 7.30u gaat de wekker weer. We dekken tafel en bakken een eitje. Van dit uitzicht moet je zo lang mogelijk genieten!
We maken een mooie lus door het NP. Het landschap is typisch voor dit park. Compleet gele graslanden, hier en daar een bosschage en dan ineens een paar palmbomen. Bijzonder! Onderweg zien we de alhier beroemde meerkatjes. Ze lijken op stokstaartjes, ietsjes kleiner maar net zo schattig en eigenwijs. Verder zijn de wildebeast, springbokken en struisvogels goed vertegenwoordigd. Dit park is ook een walhalla voor vogelliefhebbers. Maar helaas, hier hebben we allemaal niet veel kaas van gegeten.
Bij de ingestorte Gate, welke nu echt uitgestorven is, schrijven we onszelf maar uit en gaan verder. In Gweta even langs de supermarkt. De jongens kijken hun ogen uit. Wat cola, zakken rijst en een paar koekjes. Verder zijn alle schappen wel ongeveer leeg. Tja, ook dat is Afrika. Gelukkig slapen we vannacht op een wat luxere campsite met eetgelegenheid. Want meer dan een paar instant noodles en wat brood zit er niet meer in onze voorraadbakken.
Mooi op tijd, in het middaguur, bereiken we Planet Boabab. Een prachtig luxe campsite met restaurantje en zwembad. Ook wel lekker hoor! We drinken wat bij de bar en rijden dan de auto naar onze plek. Afwassen (de bende van gisteren) en dan zwembroeken aan. Want de keuze om nog naar de zoutpanne te rijden of te zwemmen was snel gemaakt. Ach, ook wel lekker even een middagje rust. Het waren best lange en volle dagen de laatste 2 weken.
Straks lekker douchen en vanavond eten we in het restaurant hier. Even niet koken, niet afwassen en geen kampvuur.
Morgen gaat onze reis verder naar Kasane!